Voel je je aangevallen, bekritiseerd, gekwetst? Dat betekent dat je je ertegen verdedigt. Wat heb je te verdedigen? Het gevoel dat je het niet goed doet? Of het gevoel van afwijzing? Als je geen aandacht aan het gevoel geeft wordt het sterker en verandert het in woede en agressie, wat zich kan uiten in verschillende vormen van verdediging, rechtvaardiging en projectie. Of je het nou uit of niet. En dat is niet goed of fout, het is alleen niet zo handig als je werkelijk vrede en gemoedsrust wilt. Dus iemand heeft kritiek. (En of dat echt zo is kun je ook niet weten) Dat geeft een gevoel ergens in het lichaam. Een druk op je borst of een kramp in je buik of een dichtgeknepen keel, kijk maar eens hoe het voor jou is. Blijf er voor de verandering eens bij met je aandacht, je totale aandacht, ga er niet meer van weg, laat het helemaal zijn, hoe pijnlijk het ook is (je valt niet uit elkaar) Al die oude weggestopte gevoelens die nu ineens omhoog komen borrelen willen weer thuiskomen bij jou. Willen dat je ervan houdt, willen net als het kleine kindje dat je ooit was, vastgehouden worden, er mogen zijn en niet weggeschopt worden. En al die gevoelens zijn daar gewoon. Laat ze zijn. Dat is de weg naar vrede. Zoals Byron Katie zo mooi zegt: ‘Kritiek is een geschenk voor degene die geïnteresseerd zijn in zelfrealisatie. Voor degene die dat niet zijn, welkom in de hel, welkom in de haat voor je partner, je buren, je kinderen, je baas. Als je je armen voor kritiek opent, ben je je eigen pad naar de vrijheid’.
Jouw interpretatie van wat anderen tegen jou zeggen is dan ook waar. Je wilt het alleen niet voelen. Jij hoort ik ben dom. Dat wil je niet voelen. Je gaat van alles doen om het tegendeel te bewijzen. De hele trukendoos gaat open. Alle verdedigingsmechanismes staan paraat. Je hart is gesloten. Weg bij jezelf. Weg bij de ander. Maar nu keer je je eens niet af. Je blijft bij het gevoel van ik ben dom. Dat vind jij. (Anders hoef je het niet te verdedigen) Nou én! Neem het. Voel het. Hoe fijn is het als je je domheid nooit meer hoeft te verdedigen? Dat je dat gewoon mag zijn? Want dat vind je ook. Net zoals slim. En als dom er mag zijn, hoeft slim zich ook niet meer zo te laten gelden. Hoef je je best niet meer te doen om slim te zijn. Wát een rust. Dom en slim zijn niets anders dan verhalen en interpretaties. Als je naar kritiek kunt luisteren, zonder je te verdedigen of te rechtvaardigen, met een open hart, hoe pijnlijk ook, ben je opgehouden controle uit te oefenen over iets wat je niet kunt controleren, dat wat anderen van je vinden. Daar ga je niet over. Het denken kan tot rust komen en het leven wordt vriendelijk.
Als er niets meer verdedigd hoeft te worden is dankbaarheid wat overblijft.
