Depressie

Depressie.

Wat een zwaar woord. En wat een zwaar gevoel. Depressieve gevoelens.

Ik heb jaren gedacht dat depressie en depressieve gevoelens iets was wat ik moest bestrijden. Iets wat weg moest. Iets wat niet klopte aan mij en in mij. Maar gelukkig kwam inzicht. En alles veranderde.

Depressie is eigenlijk een diepe druk. De-pressie. Onderdrukking. Een neerwaartse beweging. Een uitnodiging om te zakken. Om naar binnen te gaan, naar de diepte. Ineens begreep ik het. Zo! Dat kwam binnen.

Want wat doe je als je depressief bent? Je vecht ertegen. Je wilt er vanaf. Je doet alsof het er niet is. Je gaat harder werken, drukker zijn, meer doen. Alles om maar niet te voelen wat er is.

Maar wat als depressie helemaal geen vijand is? Wat als het een boodschap is? Een uitnodiging zelfs.

Depressie vraagt om rust. Om naar binnen. te gaan. Te zakken ín je lijf. Om te stoppen met rennen. Om eindelijk eens stil te zijn met al die pijn die je al zo lang wegduwt. Pfff wat confronterend was dat inzicht voor me.

Want ik had mezelf jaren opgejaagd. Moest altijd doorgaan. Altijd functioneren. Altijd maar weer de schijn ophouden dat alles goed was. Totdat ik niet meer kon.

En toen kwam die zware, loodgrijze deken over me heen. Die vermoeidheid. Die leegte. Dat gevoel van... ik kan niet meer. Depressie.

En ik schaamde me kapot. Want ik zou toch beter moeten weten? Ik help toch andere mensen? Hoe kan ik dan zelf depressieve gevoelens hebben?

Maar depressie is niet je vijand. Het is je vriend. Een boodschap van je lichaam, je ziel, je hele systeem dat zegt: stop. Ga naar binnen. Voel wat er is. Rust.

De-pressie. Neerwaartse druk. Niet omhoog blijven gaan. Niet blijven presteren. Niet blijven rennen. Maar zakken. Naar de stilte. Naar de pijn. Naar wat er al die tijd al was maar waar je geen ruimte voor had.

En weet je wat er gebeurt als je dat toelaat? Als je stopt met vechten? Als je die gebvoelens omarmt in plaats van afwijst? Dan gebeurt er iets geks. Het wordt lichter.

Niet meteen hoor. En meestal niet zoals je denkt dat het zal gaan. Het is geen trucje waarbij alles ineens weer geweldig is. Maar er komt ruimte. Ruimte voor wat er is. Ruimte voor de pijn. Ruimte voor de leegte. En in die ruimte... daar zit de bevrijding.

Want als je de depressie niet meer hoeft te bestrijden, hoef je ook niet meer zo hard te zijn voor jezelf. Hoef je niet meer te doen alsof. Hoef je niet meer te presteren om te bewijzen dat je het waard bent. Je mag zijn. Zoals je bent. Want dat ben je al. Met alles wat er is. Ook met de depressie.

Ik heb geleerd dat depressie vaak komt als je jezelf al heel lang niet meer echt voelt. Als je zo hard hebt gelopen, zo veel hebt weggestopt, zo lang hebt volgehouden... dat je lichaam zegt: tot hier en niet verder. En dan drukt het je naar beneden. Naar de stilte. Naar jezelf.

En dat voelt als sterven. Want je oude ik, die altijd maar doorgaat, die kan niet meer. Die moet loslaten. En dat is doodeng. Maar ook... bevrijdend.

Want wie ben je als je niet meer hoeft te functioneren? Niet meer hoeft te presteren? Niet meer hoeft te doen alsof? Wie ben je in de stilte? In de leegte? Dat is wat depressie je vraagt te onderzoeken.

Ga erheen. Voel het. Laat het er zijn. Stop met rennen. Daal af naar de diepte en ontmoet jezelf daar.

Niet makkelijk hoor. Helemaal niet. Want die pijn... die is er echt. Die leegte... die voelt als een gat waar je in valt. Maar als je blijft, als je niet wegrent, als je het toelaat... Dan ontdek je dat er onder die pijn, onder die leegte, iets anders zit.

Stilte. Rust. Ruimte. Jezelf.

En vanuit die plek hoef je niks meer te bewijzen. Hoef je niet meer te vechten. Mag je gewoon zijn. Met alles wat er is. Ook met de depressie.

Voel het maar. Onderzoek het maar. Het is er niet voor niets.