Stilte. Het klinkt zo eenvoudig. Maar als je er middenin zit, met alleen jezelf en je ademhaling, dan blijkt stilte allesbehalve leeg. Stilte is vol.

Vol met alles wat je normaal gesproken zo graag wegduwt.

Gedachten, onrust, oude pijn, verlangen naar verbinding.

En ja, soms ook die diepe, stille hunkering naar gewoon even niets hoeven.

Deze retraite is geen vakantie voor je hoofd. Het is een reis naar binnen. Een bedding van stilte, gedragen door de groep, afgewisseld met familieopstellingen, systemisch werk en geleide meditatie. Geen vlucht, geen afleiding. Geen boek om je achter te verschuilen, geen telefoon die je uit het moment trekt. Alleen jij, in aanwezigheid. En alles wat zich aandient.

Ik weet nog goed hoe spannend ik het vond, die eerste keer in stilte met een groep. Alsof ik naakt was, zonder woorden, zonder houvast. Maar juist daar, in die gezamenlijke stilte, gebeurde het. Iets brak open. Niet omdat ik er hard voor werkte, maar omdat ik eindelijk stopte met vechten.

Omdat ik alles liet zijn. De pijn, de verveling, de vreugde, het niet-weten.

Zelfs het niet-kunnen-accepteren mocht er zijn.

Stilte oordeelt niet. Stilte draagt. Misschien herken je het. Dat je verlangt naar rust, naar een plek waar je niet hoeft te presteren.

Waar je niet de rol van begeleider, ouder, kind of partner hoeft te spelen.

Waar je mag zakken in jezelf, zonder masker.

Waar je kunt voelen wat er echt leeft, onder de oppervlakte.

In deze retraite nodig ik je uit om alles wat je normaal gesproken wegdrukt, welkom te heten.

Om te ontdekken wat jou weghoudt van je authentieke zijn.

Om te zakken in het zijn van de groep, gedragen door stilte en aandacht.

Je hoeft niets te doen, niets te fixen. Alleen aanwezig zijn.

En dat blijkt vaak het moeilijkste én het meest helende wat er is. We werken met wat zich aandient. Met opstellingen, geleide meditaties, soms alleen maar samen zitten en ademen.

De natuur helpt mee. Je loopt, voelt, ruikt, ziet. De lucht. De vogels.

Het leven dat gewoon doorgaat, ook als jij even stilstaat. En dan, ergens onderweg, merk je dat je niet meer hoeft te zoeken. Dat je niet meer hoeft te werken aan jezelf. Dat je gewoon bent. Aanwezig. In jezelf. In contact met de ander, zonder woorden, zonder ruis. Dat is wat ik je gun.

Dat je voelt: ik hoef niks meer te spelen. Ik ben er. En dat is genoeg. Voor wie verlangt naar bedding, voeding, verdieping en onvoorwaardelijke liefde. Voor wie de moed heeft om stil te worden, en alles te ontmoeten wat zich aandient. Voor wie wil ontdekken wat er mogelijk is als je stopt met vechten, stoppen met dragen wat niet van jou is, en eindelijk thuiskomt bij jezelf.

Voel je welkom.