Jij bent van mij

Jij bent van mij.

Vier woorden die klinken als liefde maar voelen als een kooi.

Het gevoel van geclaimd worden zit vaak heel subtiel verweven in familiesystemen. En het rare is, je merkt het niet eens. Want het wordt verpakt in zorg, in aandacht, in "ik doe het toch voor jou".

Maar ergens vanbinnen weet je het wel.

Je voelt dat je niet vrij bent om je eigen keuzes te maken. Dat er verwachtingen zijn. Dat je loyaal moet zijn. Dat je er moet zijn voor de ander, ook als het ten koste gaat van jezelf.

"Jij bent van mij" is eigenlijk een omgekeerde beweging in het familiesysteem. Want een kind hoort bij de ouders, niet andersom. Maar wat er dan gebeurt is dat het kind onbewust de boodschap krijgt: jij moet er voor mij zijn. Jij bent er om mij te vullen, om mij gelukkig te maken, om mij niet alleen te laten.

En dan komt die loyaliteit erbij.

Want als kind wil je natuurlijk bij je ouders horen. Erbij horen is overleven. Dus ga je voldoen aan die onuitgesproken verwachting. Je wordt loyaal aan wat er van je verwacht wordt, ook al voelt het niet goed. Ook al voel je dat je jezelf verliest.

Ik zie het zo vaak in mijn werk.

Volwassen mensen die nog steeds het gevoel hebben dat ze hun ouders niet mogen teleurstellen. Die zich schuldig voelen als ze hun eigen leven leiden. Die zich verantwoordelijk voelen voor het geluk van hun ouders.

En het gekke is, ze weten vaak niet eens dat dit speelt.

Want het zit zo diep. Het is er altijd al geweest. Het voelt als normaal.

Totdat je het gaat voelen. Totdat je het gaat onderzoeken.

Wat gebeurt er als je die loyaliteit loslaat? Wat gebeurt er als je zegt: ik ben niet van jou, ik ben van mezelf?

Pfff, dat voelt eng. Want dan ben je bang dat je de ander kwijtraakt. Dat je afgewezen wordt. Dat je er niet meer bij hoort.

Maar wat er eigenlijk gebeurt is dat je jezelf terugkrijgt.

Je krijgt ruimte om je eigen keuzes te maken. Om te voelen wat jij wilt. Om te zijn wie jij bent, zonder schuldgevoel, zonder die constante innerlijke stem die zegt dat je er moet zijn voor de ander. En ook dat kan gek voelen. Moet je dan effe aan wennen.

Het betekent trouwens niet dat je de ander afwijst.

Het betekent dat je de juiste plek inneemt in het familiesysteem. Als dochter of zoon van je ouders, met alles wat het je heeft gekost én gegeven. Niet als redder, niet als steun en toeverlaat, niet als degene die hun leegte moet vullen.

Want dat kun je niet. Dat is niet jouw taak. Je bent niet verantwoordelijk voor hoe je ouders zich voelen. Dat is helemaal jouw zaak niet.

En weet je wat er gebeurt als je ouders niet in beeld zijn? Om wat voor reden ook? Dan komt er wel iemand anders in je leven om dat stuk te triggeren in jou. Een partner, een vriend, een collega. Net zolang totdat je het ziet. Totdat je je pijn mag voelen. En het jou dan loslaat.

Want het leven is zo slim.

Het blijft je confronteren met precies dat wat je nodig hebt om te zien. Om te voelen. Om te helen.

Die loyaliteit, die claim, die zit vaak al generaties lang in het systeem. Het wordt doorgegeven van ouder op kind, van kind op kleinkind. Totdat iemand zegt: stop. Dit is niet van mij. Dit geef ik terug.

En dat is emotionele volwassenheid.

Dat je beseft dat je verantwoordelijk bent voor je eigen geluk, voor je eigen keuzes, voor je eigen leven. En dat je ouders verantwoordelijk zijn voor het hunne.

Klinkt simpel. Maar het voelt allesbehalve simpel.

Want die loyaliteit zit in je lijf. In je cellen. In je automatische reacties.

Dus wat doe je dan?

Je voelt het. Je onderzoekt het. Je gaat naar die plekken waar het pijn doet. Waar je je schuldig voelt. Waar je je niet vrij voelt.

En je blijft daar. Ook al is het ongemakkelijk. Ook al wil je wegrennen.

Want pas als je het écht voelt, als je het helemaal toelaat, kan het bewegen. Kan het oplossen.

Dan zie je ineens dat die claim er niet meer is. Dat die loyaliteit veranderd is in liefde zonder verwachting. Dat je vrij bent om jezelf te zijn.

En dat is bevrijdend.

Zo bevrijdend!

Want dan ben je eindelijk van jezelf. En dat is waar het altijd om had moeten gaan.