Geluk

Herken je dit?

Voor mij was het jarenlang makkelijker om met pijn om te gaan dan met succes, gezondheid of overvloed. Met pijn kon ik omgaan, me eraan overgeven, het uit laten razen. Het voelde bijna vertrouwd, alsof emoties als verdriet, spanning en tekort mijn vaste metgezellen waren. Ik zou kunnen zeggen, verslaafd aan emoties en alles processen. Daar wist ik raad mee, dan had ik weer wat te doen. Maar zodra er ruimte kwam, licht, gemak, wist ik niet meer wat ik ermee moest. Dan verkrampte er iets in mij, alsof er een oude wet gold, dit is niet voor jou. En zo hield ik mezelf onbewust vast in wat zwaar was, terwijl juist ontvangen mijn grootste uitdaging bleek.

Misschien herken jij het ook. Het is bijna comfortabel, die zwaarte. Alsof je een oude jas aantrekt die niet lekker zit, maar wel vertrouwd ruikt. Je weet precies hoe je moet bewegen, waar de naden trekken. Je kent de pijn, de tekorten, de spanning. Daar kun je op terugvallen. Maar zodra het leven iets anders aanbiedt, ruimte, licht, gemak, wordt het spannend. Dan wordt het stil vanbinnen. En in die stilte klinkt een stem die zegt, pas op, straks raak je het kwijt. Straks val je door de mand. Straks blijkt dat het niet voor jou bedoeld is.

Ik heb mezelf jarenlang verteld dat ik niet bang was voor geluk, maar voor verlies. Maar toen ik het ging onderzoeken, was het het geluk zelf dat ik niet durfde te dragen. Alsof ik niet wist hoe dat moest. Alsof er ergens diep in mijn systeem een oude afspraak lag, wij doen niet aan overvloed. Wij houden het klein, veilig, overzichtelijk. Want als je niet te veel verlangt, kun je ook niet te veel verliezen.

Systemisch gezien is dat geen toeval. Vaak dragen we onzichtbare loyaliteiten met ons mee. Misschien was er in jouw familiesysteem weinig ruimte voor vreugde. Misschien was er, net zoals in mijn systeem, ziekte, verlies, oorlog, armoede. Misschien was het niet veilig om te stralen, om te ontvangen, om te genieten. En dus leerde je, ik pas me aan. Ik blijf bij de pijn, bij het tekort, bij het bekende. Want dat is wat hoort. Dat is wat verbindt.

Maar ergens in jou is er ook een verlangen. Naar licht. Naar ruimte. Naar gemak. Naar ontvangen, zonder schuld en schaamte. Naar leven, zonder te hoeven compenseren.

Precies daar ontstaat spanning. Je hoofd zegt, ga ervoor, je mag het jezelf gunnen. Maar je lijf, je zenuwstelsel, je hele systeem zegt, wacht even, dit is onbekend terrein. Hier zijn we niet op voorbereid.

Wat doe je dan? Meestal ga je terug naar het oude. Je zoekt weer de spanning op, de pijn, het tekort. Niet omdat je dat leuk vindt, maar omdat het veilig voelt. Bekend. En zo houd je jezelf gevangen, zonder dat je het doorhebt.

Tot het moment dat je het ziet. Dat je voelt, dit is niet van mij alleen. Dit is oud. Dit is systemisch. Dit is een patroon dat ooit ergens is ontstaan, misschien wel generaties terug.

En dan begint het werk. Niet door harder je best te doen om gelukkig te zijn. Niet door affirmaties of positieve gedachten. Maar door te erkennen wat er is. Door te voelen waar je jezelf tegenhoudt. Door te zien wie of wat je onbewust trouw blijft.

Dat is spannend. Het vraagt iets van je wat je niet kunt forceren. Maar op het moment dat je het patroon ziet, kun je kiezen. Niet vanuit wilskracht, maar vanuit bewustzijn. Je kunt het oude eren, zonder het nog langer te hoeven dragen. Je kunt ruimte maken voor iets nieuws, zonder je schuldig te voelen. Je kunt oefenen met ontvangen, met gemak, met overvloed. Al voelt het onwennig. Al protesteert er van alles in je systeem. Je hoeft je niet te schamen voor het mooie wat je toevalt.

Het vraagt moed. Om te blijven bij wat er gebeurt als het leven je iets geeft. Om niet meteen terug te grijpen naar het oude. Om te ademen, te voelen, te wachten. Tot het nieuwe een beetje vertrouwd raakt.

En weet je? Je hoeft het niet alleen te doen. Juist in de bedding van systemisch werk, familieopstellingen, coaching, kun je onderzoeken waar je jezelf nog tegenhoudt. Je kunt zichtbaar maken wat onzichtbaar was. Je kunt het oude bedanken en het nieuwe verwelkomen. Stap voor stap. In jouw tempo.

Want ontvangen is misschien wel het moeilijkste wat er is. Maar het is ook het mooiste cadeau dat je jezelf, en je systeem, kunt geven.

Dus als je merkt dat je steeds terugvalt in zwaarte, tekort, spanning, weet dan, je bent niet gek. Je bent niet zwak. Je bent trouw. Aan iets ouds. En je mag nu kiezen voor iets nieuws.

Dat is geen egoïsme. Dat is liefde. Voor jezelf. Voor je systeem. Voor het leven dat door jou heen wil stromen.

En ja, het is spannend. En ja, het is kwetsbaar. Maar het is ook echt. En dat is waar het begint.

Geluk