Uitstelgedrag

Uitstelgedrag lijkt op het eerste gezicht een gebrek aan controle. Maar vaak is het juist een manier om controle te houden.

Zolang je niet begint, hoef je nog niks te voelen. Geen falen. Geen kritiek. Geen zichtbaarheid. Geen sleur. Geen vermoeidheid.

Je houdt het zelf in de hand. De regie.

Je bepaalt zelf wanneer je begint. Of niet.

Ook bij ogenschijnlijk simpele dingen zoals de afwas, de was of de administratie is uitstellen vaak geen luiheid. Maar een subtiele vorm van verzet. Tegen het moeten. Tegen de herhaling. Tegen wat je liever niet onder ogen ziet.

Zolang je uitstelt, hoef je nog niet te erkennen dat dit er ook bij hoort. Dat het leven soms gewoon praktisch is. Saai zelfs. Onontkoombaar.

En vaak is het niet alleen van jou.

Soms stel je uit wat een ander in het systeem ook niet kon dragen.

Draag je onbewust iets mee wat niet van jou is.

Of verzet je je juist tegen een ouder die streng was. Perfectionistisch. Afwijzend.

Dan is uitstellen een manier om trouw te blijven.

Of om eindelijk zélf te bepalen.

Maar het wringt.

Want je stelt niet alleen de taak uit.

Je stelt ook het leven uit.

De vraag is dan niet: waarom stel ik dit uit?

Maar: aan wie ben ik loyaal?

Wat vermijd ik?

Wat probeer ik niet te voelen?

En wat kost het me om het zo te blijven doen?

Alles wil gevoeld worden. Licht én donker.

Wat je onderdrukt, komt er verwrongen uit.

Wat je wegduwt, zoekt een andere uitgang.

Als weerstand. Als onrust. Als uitstelgedrag.

Pas als je dat durft te zien, ontstaat er iets nieuws.

Keuze. Beweging.

Rust. Juist door het wel te doen.