De grote spirituele bypass

Je kent ‘m vast. Die neiging om iets wat je voelt meteen op te lossen, te verklaren of te verheffen tot een spiritueel inzicht. “Het heeft vast zo moeten zijn.” “Alles is energie.” “Ik voel er niks bij, ik heb het losgelaten.”

Ja ja.

Maar ondertussen heb je het niet echt gevoeld.

Sterker nog: je hebt het keurig omzeild. Geen pijn, geen ongemak, geen gedoe. Lekker boven de soep hangen in plaats van met twee voeten in de modder. Dat is de grote spirituele bypass.

Het lijkt licht, bewust en wijs, maar ondertussen laat je iets essentieels liggen: jezelf.

Want als je zegt dat je boven de situatie staat, terwijl je lijf gespannen is, je hart bonkt en je ogen branden van het ingehouden huilen, dan ben je niet verlicht, dan ben je afwezig. Dan woon je tijdelijk niet meer thuis. Dan geef je jezelf niet wat je nodig hebt.

We zeggen zo snel dat we vergeven hebben. Dat we het een plek hebben gegeven. Dat we erboven staan. Maar de waarheid is: als je het niet hebt doorvoeld, dan ligt het nog steeds op de loer. Als een kind in de kelder dat roept om aandacht. Niet omdat het lastig is. Maar omdat het liefde nodig heeft.

En die liefde geef je pas als je durft te blijven bij wat je voelt. Zonder het op te lossen. Zonder het mooier te maken. Gewoon. Blijven. Voelen.

En weet je? Het duurt meestal niet langer dan 90 seconden. Echt niet. Je valt niet uit elkaar. Je overleeft het. Sterker nog, het lucht op.

Pas dan ontstaat er echte ruimte. Dan komt het inzicht niet van boven, maar van binnenuit. En dan hoef je niks meer te zeggen over loslaten of energie of zielenafspraken. Dan bén je gewoon aanwezig.

En dat is precies wat jouw systeem, jouw innerlijke kind en jouw volwassen zelf nodig heeft: aanwezigheid. Geen bypass.