Tekst: Manon de Heus
Sonja’s man is homoseksueel
“We zijn uit volle overtuiging met elkaar getrouwd” Sonja (53) is sinds 2002 gelukkig samen met Hans (65). Toen Hans in 2011 uit de kast kwam, kwamen er veel emoties los bij Sonja. Na een onrustige periode vol zelftwijfel, besloten ze samen door te gaan. “Ik geef hem de ruimte om op onderzoek uit te gaan. Als je echt van iemand houdt, gun je iemand zijn proces, ook al doet dat zeer.”
“Hans en ik hebben elkaar in 1999 ontmoet. Hij had een dameszaak voor grote maten in Purmerend waar ik vaak wat kocht en later ook als invalkracht ben gaan werken. Als we een modeshow hadden, in een hotel of een winkelcentrum, liep ik die vaak samen met de andere verkoopsters. Ik had destijds niet zo’n hoge pet van mezelf op – ik had een hekel aan mijn figuur, aan wie ik was – maar Hans gaf me zelfvertrouwen. Hij stond steevast trots langs de kant en vertelde ons hoe goed we eruitzagen.” Connecten op een dieper niveau “Hans en ik werden al snel dikke vriendjes. Ik was in die periode nog getrouwd maar zat niet lekker in mijn vel en niet lekker in mijn huwelijk. Hans probeerde me te overtuigen er geen punt achter te zetten – hij was ook gescheiden van zijn vrouw en had zelf ondervonden wat voor een impact dat heeft op een gezin, op kinderen – maar ik was al te ver in mijn proces om met mijn huwelijk door te gaan. Na de breuk had ik ruimte nodig en ben ik een tijdje in de caravan van mijn ex-schoonzusje gaan wonen. Hans werd mijn belangrijkste aanspreekpunt. Ik kon hem alles vertellen zonder dat hij me veroordeelde en had het gevoel dat hij me echt zág. ‘Je doet soms zo hard maar dat ben je helemaal niet’, zei hij dan bijvoorbeeld opeens. Hans was zelf ook heel open en vertelde me over zijn eigen scheiding en het schuldgevoel dat hij daardoor had naar zijn kinderen toe. Die openheid tussen ons vond ik heel bijzonder en had ik op die manier nog nooit meegemaakt. We connecten daardoor meteen op een heel ander, dieper niveau. Ik begon anders naar Hans te kijken en de vlam sloeg in de pan. Wanneer dat precies gebeurde, weet ik niet meer, maar mijn hart ging open, zo voelde dat.” Geen speciale seks “Hans en ik zijn sinds 2002 een paar en zijn in 2009 getrouwd. Onze relatie is altijd goed geweest, maar op seksueel vlak was het nooit echt speciaal. Ik kon daar nooit goed de vinger opleggen, maar tijdens de seks voelde ik altijd een bepaalde disconnect. De nabijheid en verbondenheid die we op alle andere vlakken hadden, ontbrak daar gewoon. Om dat voor mezelf te verklaren, ging ik van alles bedenken. Misschien was ik toch te dik, ook al zei Hans keer op keer dat ‘ie me mooi vond zoals ik was? Of misschien kwam het door Hans’ reuma en was seks gewoon te pijnlijk? Achteraf gezien denk ik dat mijn intuïtie me vertelde dat er iets anders aan de hand was. Hans is altijd al een vrouwelijke man geweest. Hij zit in de mode, houdt van winkelen en als ik een nieuw kleurtje nagellak uitzoek, zegt hij dingen als: ‘En deze kleur? Die vind ik ook mooi.’ Maar toen ik eens voor de grap opperde dat hij misschien op mannen valt, zei hij alleen maar: ‘Welnee, ik vind mensen gewoon mooi, net als dieren.’” Kijken naar mannen “Hans en ik zijn tijdens ons huwelijk allebei begonnen aan een opleiding tot coach, waardoor we onszelf steeds beter zijn gaan leren kennen. Als je je als mens persoonlijk ontwikkelt, word je je bewuster van je ware natuur en bevrijd je je steeds meer van beperkende gedachten en overtuigingen. Bij Hans heeft dat proces ertoe geleid dat hij zijn geaardheid voor het eerst bewust is gaan onderzoeken. Zo zat hij op een bepaald moment op het strand en viel hem op dat hij helemaal niet naar de vrouwen keek. Voor Hans kwam het inzicht dat hij eigenlijk op mannen valt als een schok. Hij heeft er een jaar mee rondgelopen en het me toen pas verteld. Het eerste wat ik daarop zei, was: ‘Jeetje, wat erg dat je niet gewoon jezelf kunt zijn. Nu zit je met mij opgescheept.’ Natuurlijk zat hij niet écht met me opgescheept, maar ik vond het zo erg voor ‘m dat hij zijn ware ‘ik’ moest onderdrukken. Vlak daarna kwam de kwaadheid. Ik heb geschreeuwd, ik heb een stoel zó hard op de grond geslagen dat hij door midden brak. ‘Ik word gek,’ zei ik op een gegeven moment. ‘Breng me maar naar het ziekenhuis, laat ze me maar platspuiten.’ Ik wilde de immense pijn die er door Hans’ bekentenis bovenkwam gewoon niet voelen. Tussen alle emoties door, zijn Hans en ik vrij snel met elkaar gaan praten. Ik had zoveel vragen, dingen die ik gewoon moest weten. ‘Waarom ben je eigenlijk met me getrouwd?’ heb ik ‘m bijvoorbeeld gevraagd. ‘Had je dit niet eerder kunnen weten?’ Maar hij wist het niet eerder: we zijn echt uit volle overtuiging met elkaar getrouwd.” Het ideale plaatje “Ik werd in die periode heel erg geconfronteerd met mezelf en het beeld dat ik onbewust had over hoe een huwelijk eruit moet zien. Mijn vader komt uit een arm gezin en heeft altijd hard gewerkt om ons een beter leven te kunnen bieden. Een mooi huis, een perfect gezin: voor mijn ouders was dat heel belangrijk en ik heb dat van ze overgenomen. Een goed huwelijk betekende voor mij getrouwd zijn met de leukste man, met de leukste kinderen, in het leukst ingerichte huis. Het is een plaatje waar ik lang aan vast heb gehouden maar dat helemaal niet bij me past. Toen ik dat inzag, kon ik weer naar Hans kijken en denken: Wat is er nu eigenlijk écht aan de hand? Er zit een pracht van een kerel naast me. We hebben niet dat huwelijk van het plaatje, maar we hebben wel degelijk een huwelijk. We hebben vijf geweldige kinderen, tien prachtige kleinkinderen en we houden van elkaar. Er is geen seksualiteit, maar de rest, die is er allemaal wel. En dus ben ik vol overtuiging bij hem gebleven. Hans vond het heel spannend om het aan de kinderen en de rest van de familie te vertellen, maar het werd meteen probleemloos door iedereen omarmd. Mijn vader verwoordde het heel mooi: ‘Ik dacht al, ga je er nog eens mee komen of niet? Nou jongen, we houden evengoed van je.’” Contact met mannen “Ik merk dat Hans zoekende is en behoefte heeft aan contact met een man. Hij is weleens naar een gaybar geweest maar dat vond hij helemaal niks. Daar zitten en dan opeens vreemde handen aan je lijf voelen: dat is te plat, dat is niks voor Hans. Ik denk dat hij nieuwsgierig is naar contact met een man, maar er geen relatie mee hoeft. Dat zegt hij ook zo, als anderen ernaar vragen: ‘Ik heb al een relatie, met Sonja, en we hebben het goed samen.’ Dat neemt niet weg dat ik hem altijd de ruimte zal geven om op onderzoek uit te gaan. Als je echt van iemand houdt, gun je iemand zijn proces, ook al doet dat zeer. Als je denkt aan iemand van wie je écht houdt, wat voel je dan? Dan voel je rust vanbinnen, want dat is liefde zonder voorwaarden; alles is geaccepteerd en alles is wat het is. Dat voel ik met Hans. Als Hans uiteindelijk toch besluit om verder te gaan met een man en uit ons huwelijk stapt, zal ik nog steeds van hem houden.” Een andere vorm van intimiteit “Hans en ik hebben geen seks meer en eigenlijk mis ik dat ook niet. We knuffelen veel en liggen vaak voor het slapengaan even lekker dicht tegen elkaar aan. Er was een fase waarin ik zoiets had van: ‘nou, niet altijd zo knuffelen, hoor.’ Want dan voelde ik de opwinding in mijn lichaam en dat wilde ik niet. Op een gegeven moment ging die knop om en dacht ik: Waarom zou ik dat eigenlijk afwijzen? Laat mijn lijf maar tintelen, laat me maar voelen. Ik merkte dat ik veel energie kreeg van die seksuele opwinding en dat het daarbij niet altijd hoeft te gaan om een orgasme. Hans en ik delen onze nabijheid, onze intimiteit gewoon op een andere manier. We durven kwetsbaar te zijn bij elkaar en we durven uit te spreken wat we voelen: er is niks wat we niet bespreken. Als we elkaar in de ogen kijken, zijn we heel dicht bij elkaar en weten we dat het goed is. Voor mij is die vorm van intimiteit veel belangrijker dan seks in de klassieke zin van het woord.” Spiegel voorhouden “Hans’ onthulling heeft veel gedaan met mij als mens. Wat heel bijzonder is, is dat ik nooit moeite heb gehad met zijn homoseksualiteit. Op het moment dat hij het me vertelde, wist ik meteen: oké, jij bent dat, daar kun je niks aan doen. Die acceptatie was er meteen. Waar ik wel veel moeite mee heb gehad, is dat Hans me een jaar lang niks heeft verteld over zijn vermoedens. Dat deed pijn omdat wij altijd alles deelden, maar vooral omdat hij me daarmee een enorme spiegel voorhield. Toen ik een punt zette achter mijn vorige huwelijk, heb ik de twijfels en gedachtes die daaraan vooraf gingen namelijk ook met niemand besproken. Ik heb daarmee veel mensen gekwetst maar dat tot Hans’ onthulling nooit begrepen. Dat inzicht kwam hard binnen. Ik ben veel gaan nadenken; over mezelf, over mijn vorige huwelijk, over mijn huwelijk met Hans. Wat ik me langzaamaan realiseerde, is dat ik bij zowel mijn ex-man als bij Hans een bepaalde vervulling zocht die ik niet vond in mezelf. Ik vond mezelf niet leuk, ik vond mezelf te dik, en zocht daarin zelfvertrouwen van buitenaf. Ik had Hans nodig om me te vertellen dat ik mooi ben, dat ik goed ben zoals ik ben, maar wat ik geleerd heb, is om dat uit mezelf te halen. Je kunt anderen niet verantwoordelijk maken voor je eigen gevoel, je moet het zelf doen.”