Kun jij stil zijn? En dan bedoel ik niet gewoon je mond houden, maar écht stil zijn. Stil zijn en waarnemen. Het gekakel in je hoofd bijvoorbeeld. Of je gevoel, je emoties. Kun je toestaan dat je je onrustig voelt, of naar iets verlangt? Je onzekerheid, angst, ongemakkelijkheid, weerstand, kun je dát er laten zijn? En als je dat niet kunt, kun je het niet-kunnen er dan laten zijn? En kun je dan zien dat je eigenlijk wegrent van, of vecht tegen die gevoelens? Of dat je die gevoelens toedekt met iets leuks, ze ontkent, je je richt op anderen (en op wat zíj allemaal niet goed doen of juist ge-wel-dig zijn), je werk, je kids, het nieuws in de krant, netflix, het weer. En als je dát kunt zien, wijs je het dan af? Of kun je het er laten zijn? Accepteren is niet nodig om geaccepteerd te worden. Het ís er al! Iets (of jezelf) accepteren betekent dan alleen maar dat wat je niet accepteert, niet wilt voelen. En door er acceptatie eroverheen te gooien lijkt het verdwenen maar zal het zich blijven aandienen in een olgende situatie, netzolang tot het gevoeld is, aangenomen is, thuis gekomen is bij jou. En dan? Kijk maar! Voel maar! Denk je dan dat het saai wordt? Of leeg? En kun je dat dan zeker weten? Ben je eigenlijk bang voor het onbekende? Of beter gezegd, voor wat jij dénkt wat onbekend is? Misschien is het helemaal niet onbekend maar kijk je er steeds overheen. Omdat het zó gewoon is, zó van jou, zó natuurlijk. Maar zoek je naar iets speciaals, een wonderlijke, magische ervaring, een fijn gevoel? Ervaringen gaan weer voorbij, fijne gevoelens ook. Zoals wolken aan hemel. Stilte gaat eraan vooraf maar zou het ook Liefde kunnen noemen, of Zijn, of God of welke naam dan ook. Eigenlijk is het niet te benoemen, te pakken of te ervaren. Stilte gaat vooraf aan alles. En dat ben Jíj! Zó vol leven! En saai? Echt niet! ;-)
