Waarom is het vaak zo lastig om je ware gevoelens te delen? De dingen die je eigenlijk had moeten zeggen?
Wil je anderen niet tot last zijn met je problemen?
Ben je bang dat je wordt veroordeeld of afgewezen als je zegt hoe het écht met je gaat? (En ja, dat kán gebeuren)
Vind je het zelf zwak en negatief als je je gevoel en emoties toont?
Het is natuurlijk ook lastig om je kwetsbaar te voelen. Terwijl we ondertussen super kwetsbaar zijn. Wat is daar dan eigenlijk mis mee? Wat is het wat we willen beschermen?
Op het moment dat we ons kwetsbaar voelen gaat de deur meestal dicht en willen we niet voelen wat er is.
Maar nu ik heb geleerd. Er niet vanaf of van weg. Maar ernaartoe. Als je voelt wat er te voelen valt, de beelden, de overtuigingen, de ideeën die daarbij horen onderzoekt op waarheid, laat het jou los.
Wat blijft er dan nog over kun je denken. Als er niets meer is om je aan vast te houden? Om niet te weten? Om het leven in al z’n rauwheid, volmaakte onvolmaaktheid te ervaren? Het leven kan als te veel voelen. Te intens. Maar weet dat wie je werkelijk bent niet vernietigd kan worden.
Jij bent de blauwe lucht waarin de wolken (gevoelens, gedachten, emoties) komen en gaan. De storm kan de blauwe lucht niet beschadigen.
Jij bent de oceaan waarin de golven, die niet losstaan van de oceaan, bewegen. En een golf kan het water niet overweldigen. Alles komt en gaat weer voorbij.
Wanneer we geaard en gegrond zijn in dat weten, geoefend hebben, kunnen we steeds meer ontspannen in plaats van verkrampen. We kunnen onszelf dan de ruimte geven om iedere golf te laten komen en gaan. En soms voelt het alsof je erin verdrinkt. Voel maar en adem door.
Op deze manier kunnen we leren zonder angst open staan voor wat zich aandient. Voor zowel de pijn als de zaligheid van het leven.
