Ontdek hoe Zelfliefde je helpt opnieuw ouder voor jezelf te zijn als je ouders je in de steek lieten

Soms voelt het alsof je vastzit in een oud verhaal. Een verhaal waarin je ouders je niet zagen, niet beschermden, of gewoon niet konden geven wat jij zo hard nodig had. Misschien was het subtiel: een moeder die altijd met zichzelf bezig was, een vader die emotioneel afwezig bleef, of ouders die hun eigen pijn zo groot vonden dat er voor jou geen ruimte overbleef. En nu, jaren later, merk je dat je nog steeds wacht. Op erkenning. Op liefde. Op het gevoel dat je er mag zijn. Je probeert het te vinden in relaties, in werk, in succes. Maar diep vanbinnen blijft het knagen: wie zorgt er eigenlijk voor mij? Wie ziet mij nu?

Zelfliefde. Het klinkt zo simpel, bijna als een cliché. Maar als je ouders je in de steek lieten, is het misschien wel het moeilijkste wat er is. Want hoe kun je jezelf geven wat je nooit hebt gekend? Hoe kun je ouder zijn voor jezelf, als je dat voorbeeld nooit hebt gehad? In deze blog neem ik je mee in wat het betekent om jezelf opnieuw ouder te zijn. Niet als trucje, niet als quick fix. Maar als een diep, systemisch proces van thuiskomen bij jezelf. Zodat je niet langer blijft hangen in beschuldigingen en projecties, maar ontdekt wat echte zelfliefde is – en hoe je het kunt belichamen.

Blijven hangen in beschuldigingen en projecties

Misschien herken je het wel. Je merkt dat je snel geïrriteerd raakt als iemand je niet begrijpt. Of je voelt je afgewezen als je partner niet aanvoelt wat je nodig hebt. Je verlangt naar aandacht, naar gezien worden, maar durft het niet te vragen. Of je vraagt het wel, maar het lijkt nooit genoeg. En als je eerlijk bent, voel je ergens ook boosheid. Op je ouders. Op de mensen die je tekort hebben gedaan. Op het leven zelf.

Die boosheid is logisch. Het is de pijn van het kind in jou dat niet kreeg wat het nodig had. Maar zolang je blijft hangen in beschuldigingen – “Als mijn moeder nou eens…”, “Als mijn vader gewoon…” – blijf je gevangen in het oude verhaal. Je projecteert je onvervulde behoeften op anderen. Je verwacht dat je partner, je vrienden, je collega’s het gat vullen dat je ouders achterlieten. Maar dat lukt nooit. Want niemand kan geven wat jij als kind gemist hebt. Niemand, behalve jijzelf.

Wat gebeurt er als je blijft hangen in het oude verhaal?

Je leeft op de automatische piloot. Je reageert vanuit oude pijn, zonder dat je het doorhebt. Je zoekt bevestiging buiten jezelf. Je past je aan, of je trekt je juist terug. Je voelt je vaak moe, leeg, of gespannen. Je relaties lopen vast, omdat je steeds opnieuw dezelfde patronen herhaalt. Je verlangt naar verbinding, maar durft je niet echt te laten zien. Je bent bang om opnieuw gekwetst te worden, dus bouw je muren om je hart.

En misschien voel je ook schaamte. Schaamte dat je nog steeds zo geraakt wordt door iets wat “allang voorbij” zou moeten zijn. Schaamte dat je het niet alleen kunt, dat je nog steeds hunkert naar iets wat je nooit hebt gekregen. Je probeert het te compenseren door hard te werken, door te zorgen voor anderen, door altijd sterk te zijn. Maar diep vanbinnen blijft het gevoel: ik ben niet goed genoeg. Ik ben niet veilig. Ik ben niet geliefd.

Wat je niet kunt bereiken als je blijft hangen

Zolang je blijft hangen in beschuldigingen en projecties, kun je niet echt vrij zijn. Je leeft niet je eigen leven, maar het leven van je ouders. Je blijft wachten op iets wat nooit komt. Je kunt niet echt kiezen voor jezelf, omdat je nog steeds loyaal bent aan het oude systeem. Je voelt je afhankelijk van de goedkeuring van anderen. Je durft niet te vertrouwen op je eigen gevoel, omdat je dat vroeger hebt moeten onderdrukken.

En misschien merk je het ook in je lijf. Onrust. Spanning. Slaapproblemen. Of zelfs fysieke klachten die maar niet overgaan. Je lichaam draagt het verhaal van je jeugd. Het vertelt je waar je nog niet vrij bent. Waar je nog niet hebt kunnen loslaten. Waar je nog steeds wacht op een ouder die niet komt.

Waarom het zo lastig is om los te komen

Je weet misschien best dat je niet moet blijven hangen in het verleden. Je hebt boeken gelezen, therapieën gevolgd, misschien zelfs al familieopstellingen gedaan. Je snapt het allemaal wel. Maar voelen is iets anders dan begrijpen. Je hoofd weet dat je ouders niet konden geven wat je nodig had. Maar je hart blijft hopen. Blijft wachten. Blijft zoeken naar een manier om het alsnog te krijgen.

Dat is geen zwakte. Het is menselijk. Je bent als kind afhankelijk geweest van je ouders voor liefde, veiligheid en erkenning. Als dat er niet was, heeft je systeem manieren gevonden om te overleven. Pleasen, aanpassen, zorgen voor anderen. Of juist afstand houden, alles onder controle willen hebben. Het zijn overlevingsstrategieën die je vroeger nodig had. Maar nu, als volwassene, houden ze je gevangen.

Veel methodes richten zich op het veranderen van je gedachten. Op het loslaten van negatieve overtuigingen. Maar het kind in jou heeft geen boodschap aan logica. Het wil voelen wat het nooit heeft mogen voelen. Het wil erkend worden in zijn pijn, zijn gemis, zijn verlangen. Pas als je dat toelaat, kan er iets veranderen. Niet door te snappen, maar door te doorvoelen.

Andere problemen die erbij horen

Misschien merk je dat je moeite hebt met grenzen stellen. Je zegt te snel ja, terwijl je eigenlijk nee bedoelt. Of je trekt je terug, omdat je bang bent om gekwetst te worden. Je voelt je verantwoordelijk voor het geluk van anderen, maar vergeet jezelf. Je zoekt bevestiging in prestaties, in relaties, in uiterlijk. Maar het voelt nooit genoeg.

Of je merkt dat je jezelf niet vertrouwt. Je twijfelt aan je keuzes, aan je gevoel, aan je eigenwaarde. Je vergelijkt jezelf met anderen en komt altijd tekort. Je bent streng voor jezelf, omdat je denkt dat je anders niet goed genoeg bent. Je bent bang om te falen, om afgewezen te worden, om alleen te zijn.

En misschien herken je ook dat je moeite hebt met ontvangen. Je vindt het lastig om complimenten aan te nemen, om hulp te vragen, om liefde te ontvangen. Je bent gewend om te geven, om te zorgen, om sterk te zijn. Maar ontvangen voelt kwetsbaar. Alsof je toegeeft dat je iets nodig hebt. Alsof je toegeeft dat je niet alles alleen kunt.

Wat gebeurt er als het niet wordt opgelost?

Als je deze patronen niet doorbreekt, blijf je in cirkels draaien. Je relaties blijven ingewikkeld. Je blijft zoeken naar iets buiten jezelf. Je voelt je leeg, ongezien, niet vervuld. Je lijf blijft signalen geven: spanning, pijn, vermoeidheid. Je raakt steeds verder verwijderd van jezelf. Je leeft niet echt, je overleeft.

En misschien geef je het onbewust door aan je kinderen. Je verlangt ernaar om het anders te doen, maar merkt dat je in dezelfde valkuilen stapt. Je wilt er zijn voor je kinderen, maar je eigen pijn zit in de weg. Je wilt niet dat zij hetzelfde meemaken, maar weet niet hoe je het patroon kunt doorbreken.

De weg naar Zelfliefde: opnieuw ouder zijn voor jezelf

Hier komt het moeilijke – en het bevrijdende – deel. Wat je als kind niet hebt gekregen, kan niemand je als volwassene meer geven. Niet je partner, niet je vrienden, niet je kinderen. Alleen jij kunt jezelf geven wat je nodig hebt. Dat klinkt misschien hard, maar het is ook een uitnodiging. Want het betekent dat je niet langer afhankelijk hoeft te zijn van anderen. Je kunt zelf ouder zijn voor het kind in jou.

Zelfliefde begint met erkennen wat er is. Niet wegstoppen, niet bagatelliseren, maar onder ogen zien wat je hebt gemist. De pijn toelaten. Het verdriet voelen. De boosheid erkennen. Niet om te blijven hangen in het oude verhaal, maar om het eindelijk te doorvoelen. Zodat het je los kan laten.

Dat vraagt moed. Het vraagt dat je stopt met jezelf veroordelen. Dat je mild wordt voor je eigen pijn. Dat je jezelf toestaat om te voelen wat je vroeger niet kon voelen. Dat je het kind in jou serieus neemt. Niet door het te overschreeuwen met positieve affirmaties, maar door er gewoon te zijn. Met aandacht. Met zachtheid. Met liefde.

Hoe doe je dat, jezelf ouder zijn?

Het begint met kleine stappen. Door stil te staan bij wat je voelt, juist als het ongemakkelijk is. Door jezelf te vragen: wat heb ik nu nodig? Wat zou ik mijn kind geven als het zich zo voelde? En dat dan aan jezelf geven. Misschien is het rust. Misschien is het troost. Misschien is het simpelweg erkenning: ja, dit doet pijn. En dat mag.

Soms betekent het dat je grenzen stelt, waar je dat vroeger niet durfde. Soms betekent het dat je hulp vraagt, waar je dat altijd alleen wilde doen. Soms betekent het dat je jezelf toestaat om te rouwen om wat er niet was. Niet om in slachtofferschap te blijven, maar om ruimte te maken voor iets nieuws.

Zelfliefde is geen eindpunt. Het is een proces. Een beweging. Soms gaat het vanzelf, soms struikel je weer over oude patronen. Maar elke keer dat je kiest voor jezelf, elke keer dat je het kind in jou serieus neemt, groeit er iets. Stevigheid. Vertrouwen. Vrijheid.

Wat levert het op als je deze beweging maakt?

Je voelt je minder afhankelijk van de goedkeuring van anderen. Je durft meer jezelf te zijn, ook als dat spannend is. Je relaties worden gelijkwaardiger, omdat je niet langer vanuit gemis of tekort reageert. Je lijf ontspant, omdat je niet meer hoeft te vechten of te vluchten. Je voelt meer rust, meer ruimte, meer verbinding met jezelf.

En misschien wel het belangrijkste: je geeft het niet langer door aan de volgende generatie. Je kinderen hoeven niet te dragen wat jij hebt gedragen. Omdat jij het nu aankijkt, doorvoelt, en loslaat. Je wordt de ouder die je zelf had willen hebben. Voor jezelf. En daarmee ook voor anderen.

Zelfliefde als sleutel tot verandering

Zelfliefde is geen luxe, geen modewoord. Het is de basis. De sleutel om los te komen van het oude verhaal. Om niet langer te blijven hangen in beschuldigingen en projecties. Om jezelf te geven wat je nodig hebt, zonder te wachten op toestemming van een ander. Het vraagt oefening, geduld, en soms ook hulp van buitenaf. Maar het is mogelijk. Altijd.

Wil je deze beweging maken, maar weet je niet waar te beginnen? Kom dan naar een Opstellingendag. In een veilige groep kijk je naar wat er speelt in jouw systeem. Je ontdekt waar je nog verstrikt bent, wat je mag loslaten, en hoe je jezelf opnieuw ouder kunt zijn. Niet door te snappen, maar door te voelen. Niet alleen, maar samen. Je bent welkom.