Ontdek hoe Overgave aan Niets je Leven Verandert

Er zijn van die momenten waarop alles stilvalt. Je zit op de bank, de kinderen zijn naar school, je telefoon zwijgt eindelijk, en ineens is er… niets. Geen prikkels, geen taken, geen afleiding. Alleen een soort leegte die zich uitstrekt als een mist in je borst. Overgave aan dat niets? Makkelijker gezegd dan gedaan.

Misschien herken je het. Dat gevoel dat je altijd iets moet doen, iets moet zijn, iets moet oplossen. Dat je hoofd nooit stil is, zelfs niet als je lichaam eindelijk rust heeft gevonden. Je blijft zoeken naar betekenis, naar houvast, naar een reden om te bestaan. Maar diep vanbinnen knaagt er iets. Een leegte die je liever negeert. Of wegdrukt met Netflix, to-do-lijstjes, of een extra rondje hardlopen. Want als je stopt met rennen, wat blijft er dan over?

In deze blog neem ik je mee in het proces van overgave aan het niets. Niet als trucje, niet als quick fix, maar als een uitnodiging om te ontdekken wat er gebeurt als je niet meer vecht tegen de leegte. Als je niet langer probeert te ontsnappen, maar je juist opent voor wat er is. Zelfs – of misschien juist – als dat niets is.

Het probleem: Innerlijk onrust vermijden.

Ik weet nog goed hoe ik vroeger alles deed om dat gevoel van leegte te vermijden. Mijn dagen waren volgepland, mijn hoofd nog voller. Als ik even stilviel, voelde ik een soort onbestemde angst opkomen. Alsof ik in een zwart gat zou vallen als ik niet bleef bewegen. Overgave? Vergeet het maar. Ik hield liever de controle. Want stel je voor dat ik zou ontdekken dat er, onder al die lagen van presteren en zorgen, eigenlijk niets was.

En toch… hoe harder ik probeerde te vullen, hoe leger ik me voelde. Herken je dat? Je werkt hard, je zorgt voor anderen, je doet je best om alles op orde te houden. Maar er blijft iets ontbreken. Een gevoel van niet-thuis-zijn. Alsof je altijd net buiten jezelf leeft. Je kunt het niet pakken, niet benoemen, maar het is er wel. Die leegte. Dat niets.

Het gekke is: hoe meer je je best doet om het te vermijden, hoe groter het lijkt te worden. Je raakt verstrikt in patronen van pleasen, controleren, analyseren. Je probeert jezelf te bewijzen, of juist onzichtbaar te maken. Maar wat je ook doet, het gevoel van leegte blijft. Alsof je een bodemloze put probeert te vullen met zand dat tussen je vingers wegglipt.

Wat gebeurt er als je het probleem niet oplost?

Als je blijft vechten tegen het niets, raak je steeds verder verwijderd van jezelf. Je leeft op de automatische piloot, altijd op zoek naar de volgende afleiding. Je relaties worden oppervlakkig, je werk voelt leeg, je lijf begint te protesteren. Misschien krijg je last van onrust, slapeloosheid, vage klachten. Of je merkt dat je steeds minder zin hebt in de dingen die je vroeger leuk vond.

En ondertussen groeit de angst. Angst om stil te vallen. Angst om te voelen wat er onder de oppervlakte leeft. Angst om te ontdekken dat je misschien niet bent wie je dacht te moeten zijn. Je blijft rennen, blijven zoeken, blijven vechten. Maar waartegen eigenlijk?

Waarom is het zo lastig om je over te geven aan het niets?

Ik heb jarenlang gedacht dat het aan mij lag. Dat ik gewoon niet goed genoeg was in ontspannen, in loslaten, in overgave. Maar inmiddels weet ik: het is niet zo gek dat we massaal bang zijn voor het niets. We leven in een wereld die draait om presteren, om zichtbaar zijn, om betekenis geven aan alles wat we doen. Stilte en leegte worden gezien als iets wat je moet vermijden. Als een teken van falen, van niet-meedoen, van niet genoeg zijn.

En dus vullen we de leegte met alles wat we kunnen vinden. Werk, relaties, spullen, kennis, spiritualiteit zelfs. We zoeken naar methodes, naar stappenplannen, naar manieren om de leegte te temmen. Maar het werkt niet. Niet echt. Want elke poging om het niets te controleren, maakt het alleen maar groter. Je blijft gevangen in de illusie dat je iets moet worden, iets moet bereiken, voordat je mag rusten in wie je bent.

De valkuil van methodes en trucjes

Ik heb ze allemaal geprobeerd. Meditatiecursussen, affirmaties, vision boards, zelfhulpboeken. Even leek het te werken. Even voelde ik me rustiger, lichter, meer in balans. Maar zodra het leven weer op me afkwam, was de leegte terug. En de angst. Want wat als ik het nooit zou vinden? Wat als ik altijd zou blijven zoeken?

Het probleem met al die methodes is dat ze je vaak wegleiden van het niets, in plaats van je er naartoe te brengen. Ze geven je het idee dat je iets moet fixen, iets moet veranderen, voordat je oké bent. Maar juist dat idee, dat je niet goed genoeg bent zoals je bent, is de kern van het probleem. Het houdt je gevangen in een eindeloze zoektocht naar vervulling, terwijl de enige echte oplossing is: stoppen met zoeken.

Sub-problemen: Angst, controle en het verlangen naar zekerheid

Onder de oppervlakte van de leegte liggen vaak oude angsten. Angst om niet gezien te worden. Angst om niet te bestaan. Angst om te verdwijnen in het niets. Die angsten zijn niet rationeel, maar ze zijn wel echt. Ze komen voort uit ervaringen uit je jeugd, uit je familiesysteem, uit alles wat je hebt meegemaakt en wat je hebt moeten onderdrukken om te overleven.

Misschien heb je geleerd dat je alleen iets waard bent als je presteert. Of dat je je moet aanpassen om erbij te horen. Misschien heb je je emoties moeten onderdrukken omdat er geen ruimte voor was. Of heb je jezelf aangeleerd om alles onder controle te houden, omdat de chaos anders te groot werd. Al die patronen zijn manieren om het niets – de leegte, de pijn, de angst, niet te hoeven voelen.

Maar hoe harder je je best doet om het te vermijden, hoe meer je jezelf verliest. Je raakt verstrikt in oude overtuigingen, in destructieve patronen, in een leven dat niet meer van jou voelt. Je leeft niet echt, je overleeft. En ergens diep vanbinnen weet je: zo wil je het niet meer.

Overgave als sleutel: Ontmoet het niets in jezelf

Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar de enige manier om vrij te worden van de leegte, is door haar toe te laten. Overgave aan het niets betekent niet dat je opgeeft, of dat je alles maar laat gebeuren. Het betekent dat je stopt met vechten. Dat je je opent voor wat er is, zonder oordeel, zonder verzet.

Ik weet nog goed hoe eng dat was, de eerste keer dat ik het probeerde. Ik zat op de grond, tranen over mijn wangen, en alles in mij wilde wegrennen. Maar ik bleef zitten. Ik ademde. Ik voelde de leegte in mijn borst, het zwarte gat waar ik altijd zo bang voor was geweest. En ineens gebeurde er iets raars. De leegte werd zachter. Minder dreigend. Alsof ik erdoorheen kon zakken, in plaats van erin te verdwijnen.

Langzaam begon ik te ontdekken dat het niets niet mijn vijand was, maar mijn thuis. Dat ik niet hoefde te verdwijnen, maar juist kon verschijnen in de ruimte die ontstond. Dat ik niet gescheiden was van het niets, maar dat wij één waren. Geen waarnemer en het waargenomene, maar een gezamenlijk fenomeen. Overgave aan het niets werd een poort naar rust, naar vrijheid, naar zijn.

Wat gebeurt er als je je overgeeft aan het niets?

Als je stopt met vechten en je opent voor het niets, verandert er iets fundamenteels. De angst valt weg. Niet omdat je hem hebt overwonnen, maar omdat je hem niet langer als vijand ziet. Je hoeft niet meer te bewijzen dat je bestaat. Je hoeft niet meer te zoeken naar betekenis buiten jezelf. Je mag zijn wie je bent, precies zoals je bent. Mét leegte, mét niet-weten, mét alles wat je eerder hebt weggedrukt.

Je relaties worden echter, je keuzes helderder, je leven lichter. Je hoeft niet meer te compenseren, niet meer te pleasen, niet meer te controleren. Je kunt rusten in jezelf, in het niets dat eigenlijk alles is. Overgave wordt geen opgave, maar een uitnodiging om thuis te komen bij wie je werkelijk bent.

Praktische stappen naar overgave

Misschien vraag je je af: hoe doe je dat dan, overgave aan het niets? Er is geen stappenplan, geen magische formule. Maar er zijn wel manieren om jezelf te openen voor wat er is.

Ga eens zitten, zonder afleiding. Zet je telefoon uit, sluit je ogen, en voel wat er opkomt. Misschien is het onrust, misschien verdriet, misschien gewoon leegte. Laat het er zijn. Adem. Voel je voeten op de grond, je adem in je buik. Merk op wat je voelt, zonder het te willen veranderen. Blijf erbij, ook als het ongemakkelijk wordt.

Als je merkt dat je wilt wegrennen, dat je gedachten op hol slaan, wees dan mild voor jezelf. Je hoeft niets te fixen. Je hoeft alleen maar te zijn met wat er is. En als je het moeilijk vindt om dit alleen te doen, zoek dan een plek waar je samen met anderen kunt oefenen. Een stilteretraite bijvoorbeeld, waar je in een veilige bedding kunt ervaren wat het is om te rusten in het niets.

De uitnodiging: Overgave aan het niets als poort naar vrijheid

Het leven is niet bedoeld om vol te zijn, om altijd maar te moeten, te presteren, te voldoen. Het leven is ruimte. Stilte. Leegte. En in die leegte ligt alles besloten wat je zoekt. Overgave aan het niets is geen nederlaag, maar een overwinning op de angst die je klein houdt. Het is de moed om te zijn wie je bent, zonder opsmuk, zonder afleiding, zonder vluchtwegen.

Dus ga er eens voor zitten. Neem waar wat er in jou leeft, ook als dat niets is. Voel hoe het is om niet te hoeven, niet te moeten, niet te zoeken. En als je merkt dat je verlangen naar rust, naar thuiskomen, sterker wordt dan je angst, weet dan dat je welkom bent.

Meld je aan voor de Stilteretraite in september. Geef jezelf de ruimte om te ontdekken wat er gebeurt als je stopt met vechten en je overgeeft aan het niets. Misschien vind je daar wel precies wat je al die tijd zocht.

Liefs Sonja

---