Liefde
- Sonja Elferink
- 5 mei
- 1 minuten om te lezen
Liefde, zoals we haar vaak benoemen, is meestal vermomde behoefte.
Een honger naar vervulling, samensmelting, erkenning.
Maar echte liefde groeit niet uit verlangen of angst.
Pas toen ik mijn eigen gevoel van eenzaamheid durfde toe te laten, viel alles stil.
Geen zoeken meer. Geen houvast nodig.
In de open ruimte van niets-willen begon liefde vanzelf te ademen.
Niet als idee. Niet als theorie.
Maar als levende kracht, geboren uit het durven voelen, het durven zijn.
Het gevoel van eenzaamheid waar we zo bang voor zijn, kan diep en schrijnend voelen.
Alsof je uit elkaar valt.
Maar juist in het volledige toelaten van die pijn, zonder verzet, opent zich iets groters.
Eenzaamheid wordt dan geen wond meer, maar een poort.
En liefde wordt geen streven meer, maar een stille, stromende aanwezigheid.
Het verlangen en het ik blijken één en hetzelfde.
Wanneer verlangen oplost, lost het ik op.
Wat overblijft, is liefde zelf.
Wat fijn dat je me hier weer aan herinnerd. Wat een bron van inspiratie! Zo mooi om te lezen hoe je je hebt bevrijd van je eenzaamheid.
Ik heb heel veel aan je meditatie waarin ik word geconfronteerd met het verhaal wat ik mezelf voorhoud, wat me beperkt en gevangen houd. Op het moment dat je zegt dat ik het verhaal mag laten gaan is mijn zware emotie verdwenen. Als sneeuw voor de zon… en dan realiseer ik me dat je gelijk hebt; het is allemaal verhaal. Dankjewel! 🙏🏽💚.