Je mag toch alles van mij?

Je mag toch alles van mij?

Die zin.

Hij klinkt zo royaal, zo liefdevol. Alsof alles openstaat, alsof ik welkom ben, altijd.

Maar ergens voel ik iets anders.

Alsof onder die gulheid een stil verlangen schuilt.

Jij mag alles, als je maar blijft.

Als je maar niet weggaat.

Als je maar niet voor jezelf kiest.

En daar stond ik dan.

Jas aan, hand op de deurkruk.

Jij keek me aan, met die blik van verbazing en iets wat lijkt op teleurstelling.

Waarom ga je weg?

Je mag toch alles van mij?

Maar dat is het hem nou juist.

Ik heb geen toestemming nodig om te mogen voelen, te mogen kiezen.

Mijn ja of nee is niet te koop, niet afhankelijk van jouw goedkeuring, niet onderhandelbaar.

Misschien klinkt dat hard.

Maar het is het enige wat klopt.

Jouw please-gedrag.

Ik ken het zo goed.

Het voelt als een warme deken die langzaam te zwaar wordt.

Geef maar, doe maar, alles mag, als jij maar gelukkig bent.

Maar ergens is het geen echte vrijheid.

Het is een soort ruilmiddel.

Niet uitgesproken, maar o zo voelbaar.

Als ik jou alles geef, blijf jij misschien.

Als ik jou nooit teleurstel, laat je mij niet vallen.

Als ik mezelf wegcijfer, voel ik me veilig.

Controle, vermomd als liefde.

En ik snap het.

Het verlangen om te pleasen, te sussen, te zorgen.

Om jezelf kleiner te maken, in de hoop dat de ander je ziet.

Maar het werkt niet.

Niet echt.

Want ergens begint het te knellen.

Wordt liefde benauwd.

Wordt geven een manier om niet te hoeven voelen wat eronder zit:

Angst voor afwijzing.

Angst om alleen te zijn.

Angst om niet genoeg te zijn.

Dus ja, ik ging weg.

Niet om jou iets te ontnemen.

Niet om je te straffen.

Maar omdat ik voelde dat ik dit nodig heb.

Omdat ik mezelf niet langer wilde verliezen in jouw verwachtingen.

Omdat mijn leven niet in dienst staat van jouw geruststelling.

En misschien doet dat pijn.

Misschien voelt het als afwijzing.

Maar het is geen aanval.

Het is een beweging naar mezelf.

Naar volwassenheid.

Naar verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen keuzes, mijn eigen grenzen.

Jouw please-gedrag is niet mijn zaak.

Het is jouw manier om grip te houden op wat je niet kunt vasthouden:

De ander.

Het leven.

De leegte in jezelf.

En ik?

Ik kies ervoor om niet langer te blijven uit schuldgevoel of loyaliteit.

Ik kies ervoor om te voelen wat er echt is.

Ook als dat ongemakkelijk is.

Ook als het betekent dat ik wegga, zonder jouw toestemming.

Want echte liefde vraagt geen toestemming.

Echte liefde laat vrij.

Echte liefde durft te blijven, maar ook te gaan.

Zonder ruilhandel.

Zonder verborgen agenda.

Dus als ik wegga, is dat niet tegen jou.

Het is een ja naar mezelf.

En misschien, heel misschien, is dat precies wat jij ook nodig hebt.

Om te voelen dat jouw liefde niet afhankelijk hoeft te zijn van controle.

Dat geven pas echt vrij is, als je niets terug hoeft te krijgen.

En dat is spannend.

Maar wel echt.