Je kunt niemand redden.

Je kunt niemand redden.

Je kunt er zijn. Stil aanwezig. Grond onder iemands voeten.

Maar je kunt het pad niet voor een ander lopen.

Ook al zie je precies waar die ander zich verliest – het is niet aan jou om hem of haar eruit te trekken.

Je kunt niet dragen wat niet van jou is.

Je kunt voelen, spiegelen, naast iemand staan.

Maar niet genezen wat een ander niet wil aankijken.

Soms is jouw grootste liefde juist: loslaten.

Iedere ziel moet zijn eigen weg vinden in het donker.

Zijn eigen vragen stellen, eigen pijn onder ogen komen, eigen lessen leren.

En soms betekent dat dat jij machteloos toekijkt.

Niet omdat je niets doet,

maar omdat je het juiste doet: laten.

Je geluk ligt niet in de handen van een ander.

Niet in erkenning, niet in begrip, niet in liefde van buitenaf.

Je geluk is je adem. Je lichaam. Je aanwezigheid.

Je geluk is niet breekbaar – alleen je idee ervan is dat.

Je geluk is er al, onder alles wat je denkt dat eerst moet helen.

Laat los wat je niet kunt dragen.

Vergeef jezelf dat je het geprobeerd hebt.

En eer de plek in jou die altijd al wist:

Ik ben hier om te zijn.

Niet om te redden.