Mam, wil je even op Isabel passen? Wij gaan op het kerkhof een plekje voor haar uitkiezen.
Natuurlijk lieverd, natuurlijk pas ik op mijn kleindochter. Zelfs al is ze dood. Met lood in mijn schoenen loop ik de trap op. Een flauw zonnetje schijnt door het raam en het voelt alsof de zon speciaal voor jou en mij schijnt.
Ik kijk naar je, met je huidje van was. Ik wil je een kus op je kleine wangetje geven maar ik durf niet. Bang voor wat ik ga voelen.
Langzaam breng ik m’n hand naar je voorhoofd. Het voelt koud aan en snel trek ik m’n hand terug. Ik blijf naar je kijken en een oerschreeuw welt op vanuit m’n tenen. Neeee!!!!
Ik laat het gaan en schreeuw m’n keel schor. Neeee! Neee!
Roerloos lig je daar alsof je zegt schreeuw maar. Laat maar gaan..
Wolken schuiven langzaam voor de zon. Zo voel ik me ook. Alsof ik nooit meer blij mag zijn. Alsof de zon voor altijd is verdwenen. En ik weet en voel tegelijkertijd, deze pijn gaat ook weer voorbij.
En vandaag, precies vijf jaar geleden, piept de zon achter de wolken vandaan.