Het is eind januari 2017 rond de klok van 5. Ik sta bij de Groene slager bij mij om de hoek in Alkmaar en bestel twee bakjes filet americain. "Dat hebben we niet meer" vertelt de vriendelijke slagersdame. "En we kunnen ook niet meer maken want de machines zijn al uit elkaar gehaald om schoon te maken".
En dan kan ik het niet meer tegenhouden. Ik voel de tranen omhoog komen en barst in huilen uit. Ik merk dat ik getriggert ben doordat ik een goede moeder wil zijn. Mijn dochter en haar partner verblijven in het ziekenhuis. Hun in december geboren dochtertje Isabel is stervende. Problemen met de longslagader. Niet te opereren. Mijn kleindochter gaat dood. Zo'n klein, lief, prachtig, onschuldig mensje. En mijn dochter wil een lekker broodje. Met filet americain. Van de Groene slager.
Ze zijn zo dapper. En liefdevol. En verdrietig.... En nu heeft de slager geen filet americain. Álles wil ik doen om het mijn dochter en schoonzoon zo geriefelijk mogelijk te maken. Hun leed te verzachten. Maar dat is onmogelijk. Geen controle meer. Het leven is niet te sturen. Ik realiseer me dat ik het tot mijn taak had gemaakt om mijn kinderen gelukkig te maken. En dat kan niet. Nooit niet.
De tranen biggelen over mijn wangen en het kan me ook niets meer schelen. Snikkend bestel ik iets anders. (En leg toch maar even uit wat er aan de hand is)
Een slechte moeder. Zo voel ik me op dat moment. Én het bewustzijn dat dat nou precies het gevoel is wat ik nog lekker had verstopt. Nu sta ik toe dat het er mag zijn. Omdat dat gevoel er nou eenmaal is en van mij geen toestemming hoeft te hebben. Het ís er al. Het laat zich zien. Alleen ik vond er nog iets van, maakte het nog belangrijk.
Mijn motief om mijn kinderen gelukkig te maken was om míjn gevoel van een slechte moeder toe te dekken. Nu het ontdekt is, gezien is, lijkt het wel op te lossen. En ik voel liefde, liefde voor mijn dappere kinderen. Voor mijn prachtige kleindochter Isabel. Tranen stromen over mijn wangen.
En het is goed.
