De onzichtbare vorige liefde

Wat gebeurt er als een eerdere partner niet erkend wordt?

Zij – of hij – was er eerder. En systemisch gezien betekent dat: die persoon hoort erbij. Of de relatie nu lang of kort duurde, of er kinderen waren of niet. Als zo’n liefde wordt doodgezwegen, weggelaten of genegeerd, ontstaat er een gat in het familiesysteem. En dat gat werkt door.

In een opstelling zie ik dit vaak. Tijdens een opstellingendag komt het bijna wekelijks voorbij. De niet geziene partner. De eerste grote liefde van je vader, je moeder, je opa of oma. En die doen ertoe.

Stel je voor: je oma was ooit verloofd, maar haar geliefde overleed voor het huwelijk. Of je moeder wilde trouwen met iemand, maar dat mocht niet van de kerk of het geloof. Of je opa was eigenlijk verliefd op een man, maar leefde met een vrouw omdat dat het enige was wat toen kon. Ook dát leeft voort in het systeem.

Die liefdes verdwijnen vaak uit beeld, maar blijven voelbaar in de onderstroom. De weggestopte verlangens, het verdriet, de eenzaamheid. Kinderen of kleinkinderen kunnen dat dragen, zonder te weten waar het vandaan komt. Ze raken verstrikt in iets wat niet van hen is.

Het systeem zoekt naar volledigheid.

Ook in nieuwe relaties kan het gaan wringen. Als die eerste liefde geen plek krijgt, blijft die voelbaar op de achtergrond. Zelfs als niemand het benoemt.

Erkennen is niet verheerlijken. Het is eenvoudigweg zeggen: jij was er eerder. Jij hebt een plek. En die plek is van jou.