Controle

Ik heb lang gedacht dat ik alles onder controle moest houden. Dat ik niet mocht struikelen, niet mocht falen, en zeker niet mocht laten zien dat ik iets niet wist.

Maar weet je, ik doe ook maar wat. En ja, soms loop ik vast. Soms ga ik onderuit.

In plaats van daartegen te vechten, ben ik maar gaan erkennen dat het zo is. Mijn onhandigheid, mijn mislukkingen, ze horen bij mij. Ze zeggen niks over mijn waarde.

Perfectie bestaat niet. En ik ben niet op aarde gezet om aan een standaard te voldoen.

Wat ik wél kan doen, is mezelf serieus nemen in wat ik voel. Niet eroverheen praten. Niet verklaren of verbeteren. En ook niet weglachen. Gewoon zijn met wat er is.

Mijn hoofd wil graag de regie: als ik het maar begrijp, als ik maar genoeg therapie doe, dan komt het goed. Maar daar zit het ‘m niet in.

Het zit in het toelaten. In het doorvoelen. In het durven zijn met wat lastig voelt.

En als ik dat doe, echt toelaat wat er speelt, ook al is het ongemakkelijk, dan merk ik: ik hoef mezelf niet meer te veroordelen. Dan komt er ruimte. Rust.

Ik ben hier niet om spiritueel perfect te worden. Ik ben hier om mens te zijn. Met alles erop en eraan.

En vooral, om te blijven lachen om m’n eigen geklungel.