“Jemig mam, wat ben jij een bemoeial!” zei mijn oudste zoon Bas net iets te fel en te hard.
Beng! Die kwam binnen. We zaten met familie aan tafel en Bas zat te kletsen met Hans, mijn man. Bas zijn jongste dochter van nog geen jaar had honger en jengelde om een hapje eten. In een reflex buig ik voor Bas langs en geef haar een hapje van een bordje met pasta.
“Ik kan haar zelf wel eten geven hoor”, zei Bas ook nog met een afkeurende blik. Ik voelde tranen opkomen. Vroeger zou ik onmiddellijk iets gezegd hebben in de trant van; “Zeg, hou eens even je grote mond! Je moet je aandacht bij je kind houden in plaats van te kletsen”.
Maar ik had gelukkig ondertussen al geleerd om niets te zeggen en het nare gevoel toe te laten.
Een bemoeial, dat ben ik toch niet… een beeld van vroeger flitste door me heen.
Ik zei hetzelfde tegen mijn moeder toen ze bezorgd vroeg of het wel goed ging met mijn jongste dochter…
Ik had een hekel aan dat bemoeizuchtige gedrag. Laat me met rust!
En nu krijg ik hem zelf voor m’n kiezen.
Ik zag ineens dat ik heel erg mijn best had gedaan om niet zoals mijn moeder te zijn.
Dus werd ik de bemoeial.
Sterker nog, ik wist het zelfs beter.
De betweter.
“Zie je wel, dat zei ik je toch”, hoorde je me regelmatig tegen iemand zeggen.
Het schaamrood gleed over mijn wangen samen met de tranen en dat allemaal in luttele ogenblikken.
Ik besefte dat ik ben een bemoeial ben én altijd gelijk heb.
Sterker nog, ik heb er mijn werk van gemaakt!
Ik deed zo mijn best om dit alles níet te zijn!
Ik zag tot dat moment niet in, dat ik het alláng was.
Het is pijnlijk om een bemoeial te zijn. Dat hoort niet zo.
Ik had het gevoel erover afgewezen in mezelf en op dat moment werd het pijnlijke gevoel in alle hevigheid getriggerd.
Omdat het er altijd al was.
Speciaal voor mij.
Aan tafel werd het even pijnlijk stil maar ik bleef alleen maar naar m’n bord kijken tijdens deze realisatie. Mooi woord ook trouwens, realisatie, dat wat reëel is onder ogen komen.
Na het eten begon ik met afruimen en ik had nog steeds niets gezegd.
En toen zei Bas, “Sorry mam, sorry dat ik je uitmaakt voor bemoeial. Ik ben er zelf ook één”. Ik kijk hem aan en tegelijkertijd schieten in de lach.
Wat een bevrijding!
