Alles wat kan veranderen kun jij niet zijn.

Ze zegt, ik voel me zo anders dan gisteren, alsof ik weer terug bij af ben.

Ik zeg, mooi, dan was je dus niet af.

Want wat bedoelen we eigenlijk met terug bij af?

Dat alles wat je hebt gedaan voor niks is geweest, dat je weer op het beginpunt staat.

Maar wat als er nooit een eindpunt was, geen af, geen klaar?

Dan kun je ook niet terug bij af zijn.

Je denkt dat je terugvalt omdat je weer pijn voelt, verwarring, vermoeidheid.

Maar dat is geen terugval, dat is beweging,

een golf in het veld dat jij bent.

Je bent niets kwijtgeraakt, je bent niets verloren.

Je bent alleen vergeten dat alles wat komt en gaat, nooit jou was.

Wat als jij niet degene bent die verandert?

Wat als dat wat je voelt, denkt, doet, gewoon voorbijtrekkende wolken zijn?

En jij bent de lucht.

Alles wat kan veranderen ben jij niet.

Niet je stemming, niet je gedachten, niet je lichaam.

Je kunt het waarnemen, maar je bent het niet.

Het is alsof je in een toneelstuk zit en steeds denkt dat je de hoofdrolspeler bent.

Vandaag de dappere held, morgen de huilende ouder, volgende week weer het kleine kind dat zich verstopt.

Maar je bent het toneel, het licht, het veld waarín het zich afspeelt.

En precies daarom is niets uitgesloten.

Wat opkomt, komt op. Wat verdwijnt, verdwijnt.

Zodra je je ermee identificeert, ik ben verdrietig, ik ben onzeker, ik ben niet goed genoeg, zit je erin gevangen.

Maar zodra je ziet, hé, er is verdriet, er is twijfel, er is een gedachte die zegt dat ik tekortschiet, dan is er ruimte.

En ruimte oordeelt niet.

Je hoeft niet terug bij iets. Je hoeft niets vast te houden.

Je hoeft alleen waar te nemen wat zich aandient.

En dat wat waarneemt,

dat is er gewoon.

Altijd al. Stil, ruim, vrij.