(geschreven in 2014)
In de grote, grote zee was er eens een lief Klein Golfje. Het Kleine Golfje was er en alles was oké. En op een dag werd het zich ineens bewust van zichzelf. Het Golfje bekeek zichzelf en dacht: “dit ben IK”. Het zag zichzelf weerspiegelt in het water. En het was volkomen tevreden met zichzelf. Dat het Kleine Golfje zichzelf herkende was heel nuttig en handig om te overleven in de grote zee. Doordat het Golfje bewust werd van zichzelf zag het ook andere golven. Grote, kleine, dikke, iele, blauwe, zachte en woeste golven. Op een zekere dag zag het Kleine Golfje naast zichzelf een hele grote golf. “Hallo”, zei het Kleine Golfje. “Tssss, met jou praat ik niet”, zei de grote golf. “Jij bent veel te klein, je begrijpt er toch niets van”. En het Kleine Golfje voelde toen iets raars van binnen. En dat wilde hij niet voelen! Het was zóó naar! Dus begon hij te piekeren en te denken. “Waarom zegt die grote golf dat? Heb ik iets verkeerd gedaan? Ben Ik soms Niet Goed Genoeg? Misschien moet ik wel groter zijn. Wat begrijp ik dan niet”? Het Golfje werd ook een beetje boos op zichzelf. “Waarom doe je ook niet beter je best”!
“Volgende keer als je die grote golf ziet ga je net doen alsof je heel groot bent en je gaat in ieder geval veel boeken lezen zodat je álles begrijpt”! zei het Kleine Golfje tegen zichzelf. Maar wat het golfje ook deed, niets hielp dus in zijn eigen ogen was het nooit goed genoeg. Niets hielp om van het nare gevoel af te komen. Iedere keer als het Kleine Golfje de grote golf tegen kwam werd het nare gevoel nóg naarder! “Ik weet wat het is” dacht hij bij zichzelf. “Het is de schuld van die grote golf! Iedere keer als ik hem tegenkom voel ik me zo. Dus moet het wel door hem komen”. En tegelijkertijd zag het Golfje dat de grote golf ook best wel eens aardig tegen hem deed. Dus toen voelde Kleine Golf zich ook nog schuldig over zijn nare gedachten. Dat gaf een hoop gedoe en zelfafwijzing. En zo werd het steeds moeilijker om zichzelf goed te voelen. Kleine Golf wilde meer en meer de controle houden over alles wat er gebeurde in zijn leven, dus vermijden van nare gevoelens en vasthouden van fijne gevoelens. Maar het Kleine Golfje had net als iedereen te maken met gelukkige dingen én nare dingen. Dus wat hij ook wilde, het Leven gebéurde gewoon. Of hij het nou leuk vond of niet. Als het wel leuk was, was Kleine Golf weer blij. Als het niet leuk was, was Kleine Golf boos, verdrietig, angstig of teleurgesteld. En zo werd Kleine Golf ook nog eens bang voor de toekomst omdat hij zijn leven leefde vanuit het verleden. Oftewel zijn leven leefde uit wat hij dácht over het verleden. Oh, oh, oh, arme Kleine Golf. Hij voelde zichzelf vol met stress en verkrampte helemaal. Wat hij ook probeerde, chocola eten, iets leuks kopen, bevestiging vragen, de nare gevoelens gingen niet weg! Ja, voor eventjes... Zo kon het niet langer. Hij bracht zijn nare gevoel ter sprake en iedereen was het er over eens. Gewoon Loslaten! En Kleine Golf ging aan de slag.
Maar als hij dacht, “nu heb ik het losgelaten”, kwam het in alle hevigheid terug! Dus Kleine Golf vroeg zich af wat hij nou fout deed. Omdat hij zo bezig was met het zoeken naar antwoorden kwam er een Wijze Golf op zijn pad. “Wat doe ik fout”? vroeg het Kleine Golfje. “HELEMAAL NIETS!!”, zei Wijze Golf. “Weet je”, zei hij. “Alles is onderdeel van een spelletje! En het spelletje heet LEVEN. Niets kan anders zijn dan dat het is. Wat je doet is dat er dingen weg moeten en zoals je hebt gemerkt Kleine Golf, lukt dat niet”. “Pffff”, zei Kleine Golf, “dat lukt inderdaad niet”. “Wat er aan de hand is”, zei Wijze Golf, “is dat je gelooft in een IK-je”. “En dat het IK-je Niet Goed Genoeg is”. “Ga dat eens onderzoeken voor jezelf, ben je werkelijk niet goed genoeg?” “Is dat werkelijk waar?” “Het Ik-je is een gevoel en gedachte die in ons is ontstaan toen we heel klein waren. Het is maar een gedachte, een idee”. Kleine Golf keek bedenkelijk naar Wijze Golf. “Dus dat betekent dat er helemaal Niemand is”, zei Kleine Golf. “Precies” zei Wijze Golf. “Alles is één! Eén energie in beweging. Alles Gaat Van Zelf”. “Dus dan hoef ik ook niets meer weg te stoppen” zei Kleine Golf. “Dan mag alles er gewoon zijn omdat het is wat het is . En àl die nare gevoelens mogen er dan ook zijn, ook al is dat eng”. Kleine Golf doorzag zijn verhaal. “En ik hoef dan nóóit meer iets los te laten maar alleen maar Toe te Laten en erin te Ontspannen!" Wijze Golf glimlachte en zat stil naast Kleine Golf. Kleine Golf ontspande meer en meer en kon steeds meer meegaan met de stroom in plaats van tegen de stroom in te gaan. En zo kwam de dag dat de Kleine Golf zich één voelde met de grote, grote zee en er helemaal in opging.