Het is een feit. Mijn eerste blog heb ik verwijderd en kan het niet meer ongedaan maken...Ik vond het zelf wel aardig geworden, mijn eerste blog. Het had nogal wat voeten in de aarde om überhaupt te beginnen met schrijven. Ik hoor mijn hele leven al dat ik het best aardig kan schrijven, maar ja, met weinig eigenwaarde en angst om te falen begon ik er maar niet aan. Eigenlijk schreef ik wel maar dat was meer om m`n gevoelens te uiten op papier zodat het weer helder in mezelf kon worden. Ik schreef ook teksten voor mijn website Spiritueel Coach. En de innerlijke drang om te gaan schrijven werd steeds groter. Ik kwam een blog van iemand tegen en dat inspireerde me om toch in het diepe te springen. Huppekee, aan de slag! Het hoeft niet meteen een boek te worden. Ik mag best oefenen. Dus gisteren mijn blog geschreven en ook op Facebook gezet. En wat een leuke reacties kreeg ik. Elk uur checkte ik of er nieuwe 'vind-ik-leuks' bijgekomen waren en ik voelde mijn trots groeien. Blij ging ik slapen en vanmorgen meteen weer kijken natuurlijk. Ik kon ook zien hoeveel kliks er op de pagina waren. 116!!! Pfff, ik liep zo ongeveer op wolkjes en naast mijn schoenen. In mijn ijver om de blogpagina nog mooier te maken heb ik ergens op geklikt en weg was ie...... MIJN BLOG! Verbaasd keek ik naar het scherm. Huh? Wat? Neeeee!!! Getver. En daar ging m`n goede gevoel... Weg was het. Teleurstelling. Afkeuring. Wat stom zeg. Lekker slim hoor! En ergens in mijn binnenste wist ik dat ik mocht accepteren dat dit me iets te vertellen had. Ik ben maar stil gaan zitten en liet de hele gebeurtenis als een film aan me voorbij trekken. En ik zag dat ik me wel erg had laten meeslepen door het succesje. Ik zag dat ik vanbinnen eigenlijk toch een beetje bang was voor negatief commentaar, voor afkeuring en dat niemand mijn blog zou lezen. Ik heb deze angst gevoeld in mijn lichaam (een drukkend gevoel op de borst en een brok in de keel). Ik heb me gerealiseerd dat ik niet hoef te schrijven om succes te behalen of om aardig of goed gevonden te worden maar omdat het schrijven iets is waar IK blij van word. Ongeacht wat anderen er van vinden. Nou dat was een mooi inzicht. Toch bang om afgekeurd te worden en hoe gevoelig ik ben voor complimentjes. En dat ik er blijkbaar gevoelig voor ben is helemaal ok! Dus als je dit leest en je vind het leuk, schroom niet en strooi maar rond die complimenten hahaha. En ook wanneer je het niets vind sta ik ervoor open. Alleen als ik mezelf veroordeel zal het me kwetsen. En ik ben bereid dat te ervaren.
