Zelfonderzoek

Zelfonderzoek.

Het klinkt zo vriendelijk. Alsof je met een kopje kruidenthee in de hand, in lotushouding op een meditatiekussen, zachtjes naar binnen keert. Misschien nog een geurkaarsje erbij. Of een zentuintje op tafel.

Maar eerlijk? Dat is niet hoe het voor mij voelde. Niet toen ik écht begon te kijken. Niet toen ik mezelf eindelijk niet meer spaarde.

Zelfonderzoek, zoals ik het heb geleerd van Hans Laurentius is allesbehalve gezellig. Het is geen spiritueel verantwoorde hobby. Het is geen vredesmeditatie, geen verzameling wijze spreuken voor aan de muur. Het is geen pleister op de wond.

Het is eerder het tegenovergestelde.

Het is schuren, schrapen, hakken, fileren.

Laag voor laag. Tot het pijn doet. Tot je niet meer weet wie je eigenlijk bent zonder al die verhalen, aannames, maskers.

En ja, soms bloedt het. Letterlijk niet, maar wel vanbinnen.

Want alles wat niet waar is, alles wat je ooit bent gaan geloven over jezelf, moet eraan geloven.

Weg ermee. Klaar met die onzin.

Weg met de sussende stemmetjes in je hoofd die zeggen dat het allemaal wel meevalt.

Het is een oproep om de waarheid onder ogen te zien, zonder te verbloemen. Geen spiritueel gelul om te vermijden wat pijn doet.

Geen “alles heeft een reden” als de wond nog bloedt.

Wat overblijft?

Rommel.

Echt, het is een puinhoop.

Want als je de onderste steen omkeert, komt er van alles boven wat je liever niet wilde zien.

Al die overtuigingen die je jarenlang hebt gekoesterd.

Al die patronen die je zo goed hebt leren verstoppen.

De pijn die je hebt weggedrukt omdat je dacht dat je het niet aankon.

En met mij ging het prima.

Dacht ik.

Zelfonderzoek is niet cosmetisch. (Alhoewel ik me nu

veel jonger voel hahaha)

Het verfraait niks.

Het legt bloot.

Het haalt boven water wat je liever onder het tapijt had geveegd.

Het is een innerlijke revolutie.

Alles wat niet klopt, wordt afgebroken.

Veiligheden worden omvergehaald.

Sociaal-maatschappelijke vanzelfsprekendheden verpulverd.

En ja, het kan eenzaam voelen.

Want wie snapt je nog, als je niet meer meedoet met de oude spelletjes?

Wie blijft er over, als jij niet meer de rol speelt die je altijd speelde?

Ontwaken is niet hetzelfde als je droom een beetje aanpassen.

Het is niet een likje verf over de scheuren.

Het is de boel afbreken.

Tot op het bot.

Tot je niet anders meer kunt dan zien wat er echt is.

En dat is niet altijd mooi.

Maar wel echt.

Wie echt wil weten, breekt af.

Werpt omver.

Rebelleert.

Niet tegen de wereld, maar tegen alles in jezelf wat niet waar is. Wat niet kloppend is.

Het oude sterft af.

En soms, als je geluk hebt, ontstaat er uit die as iets nieuws.

Iets wat klopt.

Iets wat niet meer afhankelijk is van goedkeuring, van controle, van aanpassen of wegcijferen.

Dat is wat ik heb geleerd.

En ja, het is spannend.

Het is confronterend.

Het is kwetsbaar.

Maar het is ook de enige weg naar echt thuiskomen bij jezelf.

Niet door te verzamelen, te integreren, te verbeteren.

Maar door af te gooien wat niet van jou is.

Door te laten gaan wat je niet langer dient.

En te blijven bij wat overblijft, hoe eng, kaal en naakt dat soms ook voelt.

Dus als je denkt dat zelfonderzoek een feelgood feestje is, think again.

Het is de moed om alles onder ogen te zien.

De bereidheid om alles wat niet klopt, achter te laten.

En steeds opnieuw te kiezen voor waarheid.

Voor jezelf.

Voor echt leven.

Niet perfect.

Wel echt.