Waarom je moeder niet je beste vriendin kan zijn En andersom.

Een systemische blik voor dochters en moeders

Vanuit de dochter

Veel vrouwen zeggen het: mijn moeder is mijn beste vriendin.

Maar vaak zit daar iets onder wat niet vrij is.

Als kind wilde je misschien niks liever dan gezien worden. Erbij horen. Verbonden zijn.

Maar als je moeder emotioneel niet beschikbaar was, of zelf te veel had meegemaakt, dan schoof je op.

Je werd haar steun, haar vertrouweling, haar maatje.

Niet omdat je dat wilde, maar omdat je geen keus had. Omdat het veiliger voelde dan afgewezen worden.

Zo groeit er een loyaliteit die voelt als liefde, maar in feite een overlevingsmechanisme is.

Jij boven je moeder. Jij als redder. Jij als vriendin.

En later? Dan zeg je: we zijn zo close, we delen alles.

Maar de waarheid is: je draagt nog steeds iets wat niet van jou is.

Haar eenzaamheid. Haar pijn. Haar onvervulde verlangen.

Dat is geen vriendschap. Dat is verstrikking.

De systemische beweging

Je hoeft niet te buigen. Niet te idealiseren. Niet te fixen.

Maar wel de realiteit zien zoals die is. Jij bent het kind. Zij is de moeder. En dat werd omgedraaid.

Door dat te erkennen, kan er emotie loskomen. De pijn van het gemis.

En juist die mag eindelijk innerlijk gevoeld worden.

Niet om het goed te maken. Maar zodat het jou kan loslaten.

Vanuit de moeder

Sommige moeders zeggen het met trots: mijn dochter is mijn beste vriendin.

Maar vaak is dat geen vrije band.

Een moeder die zelf tekort is gekomen, leunt emotioneel op haar kind, zonder dat zelf door te hebben.

Ze deelt haar twijfels. Haar angsten. Haar verdriet.

En het kind luistert. Past zich aan. Wordt te wijs, te groot, te verantwoordelijk.

Dat voelt hecht. Maar het is niet gelijkwaardig.

Het kind zorgt. En raakt zichzelf kwijt.

Systemisch gezien is dit geen volwassen moeder.

Dit is een moeder die zelf nog kind is in het systeem.

Ze maakt van haar dochter haar anker. Haar troost. Haar bron.

Maar een kind kan die plek nooit dragen.

Wat dan wel

Als moeder hoef je het niet perfect te doen. Maar je mag wel je eigen plek innemen.

Je dochter is niet jouw vriendin. Niet jouw redding.

Ze is jouw kind.

Misschien had jij zelf ook geen moeder die er innerlijk voor je kon zijn.

Dan begint het daar. Bij het erkennen van jouw gemis. Jouw leegte.

Niet om te klagen. Maar om verantwoordelijkheid te nemen voor wat jij nog vasthoudt.

En als jij jouw plek inneemt, ontstaat er lucht.

Voor je dochter. Voor jou. Voor wat vrij wil worden tussen jullie.