Rijstwafels en echt vertrouwen

Ze kwam binnen met haar man. Pleinvrees. Geen vertrouwen in spiritualiteit, zei ze, maar wel ten einde raad. Alles had ze al geprobeerd, ook exposuretherapie. En telkens, zodra het weer lukte om boodschappen te doen, ging het even goed… tot ze na een paar maanden weer teruggleed in het oude patroon.

We begonnen met systemisch werk. Ik bracht haar systeem in kaart en liet haar voelen wat er door de generaties heen bij haar terecht was gekomen. De pijn die ze al haar hele leven droeg, maar die niet van haar was. Het donkere, waar ze steeds van weg was gegaan. Want we leren al vroeg dat het lichte beter is dan het zware. Maar yin zonder yang bestaat niet.

Na drie sessies stond ze stralend voor me. “Ik heb een boodschap gedaan,” zei ze. En terwijl ik thee zette, bleef ze complimenten geven over hoe goed ik was, hoe snel ze zich beter voelde.

Ik zei niets.

“Echt hoor Son, ik ben vol zelfvertrouwen naar de supermarkt gegaan.”

“Aha,” zei ik, “hoezo dan? Ik ga nooit vol zelfvertrouwen naar de supermarkt. Ik pak mijn tas en portemonnee en ga gewoon. Waarom moet je dat zeggen?”

Ze keek me verbaasd aan.

“Omdat het niet zo is,” vervolgde ik. “Je hebt jezelf zelfvertrouwen aangemeten. Het is een trucje, geen natuurlijk gaan. En therapeutje pleasen doe ik niet aan. Je verwacht dat ik je complimentjes geef over hoe goed je het hebt gedaan, maar dat is niet mijn taak. Ik ben niet je vader of je moeder.”

Toen werd ze boos. Ze zag het. Dat ze het niet voor zichzelf deed, maar voor mij, voor de therapeut, voor die oude moederplek in haar binnenwereld. Pleasen had haar heel ver gebracht, maar altijd ten koste van zichzelf. Ik liet haar uitrazen. En toen kwam het verdriet. Het zorgvuldig weggestopte verdriet, dat eindelijk zijn plek opeiste.

We gingen samen naar de supermarkt. Nu echt. Ze trilde op haar benen. Het was spannend. Maar door haar angstige gevoel toe te laten, werd ze rustiger. Yin mocht naast yang bestaan. En bij de rijstwafels kwamen de tranen. Niet klein, maar bevrijdend. Opluchting. Het zware dat ze al die tijd had meegedragen, viel van haar af.

Het gaat nu heel goed met haar. Niet omdat ze een trucje heeft geleerd, maar omdat ze zichzelf is gaan voelen, helemaal. En als ik haar tegenkom in de stad geven we elkaar een big hug 🩷

Liefs Son ☀️