Is het je wel eens opgevallen? Wanneer je piekert ben je met je aandacht bij je denken en de inhoud daarvan. En wat er gedacht wordt neem je voor het gemak ook maar voor waar aan.
Waar gaan die gedachten eigenlijk over? Over iets wat al gebeurd is of over iets wat nog te gebeuren staat. Zie je?
Al die gedachten leveren ook weer gevoelens op. Fijne gevoelens, dan is er meestal niets aan de hand maar die wil je dan wel vasthouden. Maar ook onprettige gevoelens waar je dan weer vanaf wilt. En al die gevoelens veroorzaken weer nieuwe gedachten. Zo ben je dus in een vicieuze cirkel terechtgekomen die oneindig door kan gaan. Wat een gedoe!
De verwarring hierin zit ‘m in het idee dat jij jouw leven leeft. Als je gaat waarnemen kun je ontdekken dat het net andersom is. Het leven leeft jou!
Je wordt geleefd. Je geeft alleen maar reacties op wat er gebeurt in het denken en gevoel. En wát er gebeurt, daar ga je niet over. Je gaat wel over jouw reactie maar die is altijd achteraf. Je hoeft er zelfs geen eigen ambities op na te houden. Laat je doelen maar vallen. Laat je prestatiegerichtheid maar vallen. Je hoeft niets te worden.
Waarom niet, denk je misschien. Omdat je al bent. En je bent al waar je moet zijn. Anders was je wel ergens anders, toch?
In je natuurlijke, authentieke zijn kun je ook niet mislukken. Omdat er niets is waarin je moet slagen. Je hoeft jezelf ook niet te verbeteren. Of aan jezelf te werken. Je bent al goed genoeg!
Heb je weleens een baby gezien die niet goed genoeg is? Of zichzelf niet goed genoeg vindt? Nee? Dus is het onzin. Je bént al goed genoeg. Je schiet niet tekort. Je hoort er echt bij. Zelf als het (nog) niet zo voelt.
Al deze gevoelens over niet goed genoeg zijn en dergelijke, zijn in je jonge jeugd ontstaan. Omdat je als kind alles voelt. Ook dát wat je ouders verborgen houden voor je omdat ze jou niet willen belasten met hun pijn en waarschijnlijk hebben zelf geen weet meer van hun onderdrukte pijn.
Maar jij als kind voelt het allemaal in je kleine lijfje en dat is veel te veel natuurlijk. Je hebt geen idee wat er gebeurt en hebt geen tools om het te verwerken. Je beseft ook niet dat het niet van jou is maar het voelt wel als van jou. Dus zo gek is het niet dat je de overtuiging ontwikkelt dat je niet goed genoeg bent, er niet toe doet, het niet waard bent enz.
Oké, deze gevoelens hoeven dus niet allemaal alleen van jou te zijn.
Maar hoe verder?
Met behulp van opstellingen kun je uit de pijnlijke verstrikkingen van de gevoelens en emoties van je voorouders stappen. Door opstellingen zie je de dynamiek die niet helpend is voor jou. Want zonder inzicht is het lastiger om los te komen van de destructieve dynamieken uit je systeem.
Je leegt je rugzak en heelt de emotionele wonden. Daardoor kun je beter je plek in het leven innemen, leer je jezelf kennen en is het eenvoudiger om niet meer bij jezelf weg te gaan.
Comments