Ontdek hoe scheiden pas echt bevrijdt als je durft los te laten. Ook je kinderen.

Scheiden. Alleen het woord al voelt als een koude douche. Alsof je met blote voeten op een ijskoude vloer stapt, midden in de nacht. Je wilt het niet. Je wilt het niemand aandoen. En al helemaal je kinderen niet. Want hoe kun je ooit kiezen voor jezelf, als dat betekent dat je je kinderen, in jouw beleving, achterlaat? Dat je hun veilige wereld uit elkaar trekt, hun thuis in tweeën breekt, hun hart misschien wel voorgoed beschadigt?

Het is een pijn die je niet kunt uitleggen aan iemand die het nooit heeft gevoeld. De pijn van scheiden is niet alleen het verlies van een partner, een huis, een toekomstbeeld. Het is vooral de pijn van het idee dat je je kinderen tekortdoet. Dat je ze iets afneemt wat je ze zo graag had willen geven: stabiliteit, liefde, een ongebroken gezin. En toch. Toch zijn er momenten waarop je weet: dit kan zo niet verder. Niet voor jou, niet voor hen. Maar hoe doe je dat, scheiden, zonder je kinderen te breken?

In deze blog neem ik je mee in dat verschrikkelijke, ongemakkelijke proces. Niet met een stappenplan of een feelgood verhaal. Maar met de waarheid zoals ik hem ken en ervaren heb.

Over wat het betekent om echt los te laten. En waarom dat, hoe pijnlijk ook, uiteindelijk het grootste cadeau is dat je je kinderen kunt geven.

De pijn om je kinderen achter te laten bij scheiden

Ik weet nog goed hoe het voelde. De eerste keer dat ik hardop dacht: ik wil niet meer. Niet meer vechten, niet meer schipperen, niet meer doen alsof. Maar meteen daarna kwam de klap. De gedachte aan mijn kinderen. Hun toetjes, hun handen die altijd zo vanzelfsprekend de mijne vonden. Hoe kon ik hen dit aandoen? Hoe kon ik ze achterlaten?

Want dat is hoe het voelt als je degene bent die vertrekt. Je verlaat niet alleen je partner. Je verlaat alles. Je verlaat het huis waar je hun eerste stapjes zag. Je verlaat de ochtendrituelen, de grapjes aan tafel, het samen naar bed brengen. Je verlaat, in zekere zin, ook je kinderen. En dat is een pijn die je tot op het bot voelt.

Misschien herken je het. Die verlammende angst dat je kinderen je zullen verwijten dat jij degene bent die het gezin kapot heeft gemaakt. Dat ze partij moeten kiezen. Of erger nog: dat ze zich loyaal voelen aan jou, maar daarmee hun andere ouder tekortdoen. Of andersom. Je wilt ze beschermen tegen die verscheurende keuze. Je wilt ze sparen voor de pijn die jij voelt. En dus blijf je. Of je twijfelt. Of je gaat, maar met een schuldgevoel dat als een zware jas aan je blijft kleven.

Wat gebeurt er als je deze pijn niet aankijkt?

Het probleem is: zolang je deze pijn niet aankijkt, blijf je gevangen. Je blijft hangen in het verleden, in plaatjes van hoe het had moeten zijn. Je probeert te compenseren, te sussen, te lijmen wat niet meer te lijmen valt. Je doet je best om het voor iedereen goed te maken, behalve voor jezelf.

En ondertussen voelen je kinderen haarfijn aan dat er iets niet klopt. Ze voelen je spanning, je verdriet, je schuldgevoel. Ze gaan zich aanpassen, proberen de sfeer te redden, nemen verantwoordelijkheid die niet van hen is. Ze komen klem te zitten tussen twee ouders die allebei het beste voor hen willen, maar ondertussen hun eigen pijn niet aankijken.

Wat je niet kunt bereiken? Werkelijke vrijheid. Voor jezelf, maar vooral voor je kinderen. Zolang jij blijft hangen in je eigen pijn, in je eigen schuld, kunnen zij niet vrij zijn. Ze blijven loyaal aan jou, aan je verdriet, aan je verlangen om het goed te maken. Ze dragen wat niet van hen is. En dat is misschien wel het grootste onrecht dat je ze kunt aandoen.

Waarom het zo lastig is om deze pijn los te laten

Misschien heb je al van alles geprobeerd. Gesprekken gevoerd, boeken gelezen, therapie gevolgd. Misschien heb je jezelf wijsgemaakt dat het wel meevalt, dat je kinderen er sterker van worden, dat het allemaal wel goedkomt. Maar diep vanbinnen weet je: er zit iets vast. Iets ouds, iets wat niet zomaar weggaat.

Dat komt omdat deze pijn niet alleen over het nu gaat. Het raakt aan iets veel groters. Aan je eigen kindstukken. Aan je verlangen om het goed te doen, om niemand tekort te doen, om gezien en geliefd te zijn. Misschien heb je zelf ooit gevoeld hoe het is om tussen je ouders in te staan. Misschien heb je gezworen dat jouw kinderen dat nooit zouden hoeven meemaken. Dat zij niet zoals jij tussen ruziemakende ouders inzitten. In het liefdeloze huwelijk moeten overleven.En nu gebeurt het toch.

Systemisch gezien is het bijna onvermijdelijk. Je neemt mee wat je niet hebt aangekeken. Je kinderen nemen het over wat jij niet durft te dragen. Loyaliteit is sterker dan logica. Je kunt nog zo je best doen om het netjes te regelen, om samen ouders te blijven, om de schade te beperken. Als je je eigen pijn niet doorvoelt, geef je die onbewust door.

De valkuil van het verleden en het plaatje van hoe het had moeten zijn

Wat ik vaak zie, en zelf ook heb meegemaakt, is dat we blijven hangen in het plaatje van hoe het had moeten zijn. Het perfecte gezin. De gelukkige kinderen. De harmonie die je zo graag had willen vasthouden. Maar dat plaatje is er niet meer. En hoe langer je eraan vasthoudt, hoe meer je lijdt.

Je leeft in het verleden, in gemiste kansen, in spijt en schuld. Je kijkt om, steeds weer, naar wat je hebt verloren. En ondertussen mis je wat er nu is. Je mist de momenten met je kinderen die er nog wél zijn. Je mist de kans om echt aanwezig te zijn, om te genieten van wat er nu mogelijk is. Je zit gevangen in het verhaal van tekort, van falen, van schuld.

En je kinderen? Die voelen dat. Ze voelen dat jij niet vrij bent. Dat je niet echt aanwezig bent. Dat je nog steeds probeert te lijmen wat niet meer te lijmen valt. Ze voelen je verdriet, je spijt,je falen. Je verlangen naar het ideale plaatje wat er niet is. En ze gaan dragen wat niet van hen is. Ze proberen jou of de andere ouder gelukkig te maken, te troosten, te redden. Maar dat is niet hun taak.

De bevrijding: je pijn doorvoelen en je kinderen hun vrijheid teruggeven

Het klinkt misschien hard. Maar degene die het huwelijk verlaat, verlaat alles. Zelfs de kinderen. Dat is de prijs. En dat is de pijn die je te dragen en te doorvoelen hebt. Niet om jezelf te straffen, maar om eerlijk te zijn. Om te erkennen dat je niet alles kunt goedmaken. Dat je niet alles kunt repareren. Dat je soms moet loslaten, ook als het pijn doet.

Maar hier zit ook de sleutel tot bevrijding. Want op het moment dat jij je eigen pijn durft te voelen, zonder hem af te schuiven op je kinderen, geef je hen hun vrijheid terug. Je zegt als het ware: dit is van mij. Dit is mijn verdriet, mijn keuze, mijn verantwoordelijkheid. Jij hoeft het niet voor mij op te lossen. Jij hoeft niet tussen ons in te staan. Jij mag gewoon kind zijn.

Dat is misschien wel het grootste cadeau dat je je kinderen kunt geven. De vrijheid om hun eigen weg te gaan, zonder verstrikt te raken in jouw pijn, jouw schuld, jouw verlangen naar verzoening. Ze hoeven niet te kiezen. Ze hoeven niet te zorgen. Ze mogen gewoon zichzelf zijn, met alles wat daarbij hoort.

Hoe doe je dat? Door je pijn aan te nemen. Door te voelen wat er nu is, zonder het weg te duwen, zonder het te willen fixen. Door te rouwen om wat er niet meer is, zonder te blijven hangen in het verleden. Door te genieten van wat er wél is, hier en nu. De momenten met je kinderen die je nog hebt. De liefde die er nog steeds is, ondanks alles.

De valkuil van het loyaliteitsconflict

Wat gebeurt er als je dit niet doet? Dan blijven je kinderen gevangen in een loyaliteitsconflict. Ze voelen zich verscheurd tussen twee ouders die allebei hun liefde opeisen. Ze durven niet echt zichzelf te zijn, uit angst om de ander pijn te doen. Ze gaan pleasen, zich aanpassen, hun eigen gevoelens wegstoppen. En dat nemen ze mee, hun volwassen leven in.

Misschien herken je het bij jezelf. Misschien heb jij ook ooit gevoeld dat je niet helemaal vrij was om van beide ouders te houden. Dat je moest kiezen, moest zorgen, moest bemiddelen. Dat je niet gewoon kind kon zijn. En nu dreig je, onbedoeld, hetzelfde door te geven aan je eigen kinderen.

Dat is de pijn van het niet aankijken. Het patroon dat zich herhaalt, generatie op generatie. Tot iemand de moed heeft om het te stoppen. Om te zeggen: dit is van mij. Ik draag mijn eigen pijn. Jij hoeft dat niet te doen.

De kracht van het hier en nu

Het klinkt simpel, maar het is misschien wel het moeilijkste wat er is. Je pijn doorvoelen, zonder om te kijken. Niet blijven hangen in het verleden, niet vasthouden aan het plaatje van hoe het had moeten zijn. Maar gewoon hier zijn. In het nu. Met alles wat er is. Met je kinderen, met je verdriet, met je liefde.

En dan gebeurt er iets bijzonders. De zwaarte wordt lichter. De band met je kinderen wordt echter. Je hoeft niet meer te compenseren, niet meer te sussen, niet meer te redden. Zonder belang. Je mag gewoon zijn. En zij ook.

Want uiteindelijk is dat wat kinderen het meest nodig hebben. Een ouder die echt aanwezig is. Die zijn eigen pijn draagt. Die niet perfect is, maar wel echt. Die kan zeggen: het spijt me, ik heb het niet kunnen voorkomen. Maar ik ben hier. Nu. Met jou.

Praktische stappen: hoe je je kinderen bevrijdt na scheiden

Misschien vraag je je nu af: hoe doe ik dat dan, in de praktijk? Hoe geef ik mijn kinderen hun vrijheid terug, terwijl ik zelf nog zo worstel met schuld en verdriet?

Begin met eerlijk zijn. Naar jezelf, naar je kinderen. Erken dat het pijn doet. Dat je niet alles kunt oplossen. Dat je soms moet loslaten, ook als je het liefst alles bij elkaar zou houden.

Sta jezelf toe om te rouwen. Om te huilen, te schreeuwen, te voelen wat er gevoeld wil worden. Niet om in het verdriet te blijven hangen of te onderdrukken, maar om het ruimte te geven. Zodat het kan stromen, zodat het niet vast blijft zitten.

Wees aanwezig in het nu. Geniet van de momenten met je kinderen die er nog zijn. Maak herinneringen, hoe klein ook. Laat het idee los dat het perfect moet zijn. Het hoeft niet. Het mag echt zijn.

Geef je kinderen toestemming om van jullie allebei te houden. Zeg het hardop, als het moet. Maak duidelijk dat ze niet hoeven te kiezen, niet hoeven te zorgen, niet hoeven te bemiddelen. Dat ze gewoon kind mogen zijn.

En als het je niet lukt, zoek hulp. Niet omdat je zwak bent, maar omdat het moedig is om te erkennen dat je het niet alleen hoeft te doen. Systemisch werk, familieopstellingen, individuele trajecten – het zijn allemaal manieren om te ontdekken wat er onder de oppervlakte speelt. Om te leren dragen wat van jou is, en los te laten wat niet meer bij je hoort.

Wil je hier dieper in duiken? Kom eens langs voor een gesprek over de opleiding systemisch werk of het

Jazz-traject Je Authentieke Zelf Zijn. Niet om een trucje te leren, maar om echt te ontdekken wat jou en je kinderen vrij maakt. Zodat je niet langer leeft vanuit schuld of angst, maar vanuit liefde en realiteit. Voor jezelf. En voor hen.