In niets ligt alles

Het is zo’n zin die blijft hangen.

In niets ligt alles.

Klinkt als een zen-koan, hè? Zo’n raadsel waar je hoofd geen vat op krijgt. En toch. Vanmorgen, midden in JAZZ, (traject wat ik aanbied, Je Authentieke Zelf Zijn) voelde ik het ineens weer. Niet als een gedachte, maar als een soort leegte die tegelijk vol was.

Alsof ik op het randje stond van een klif, en alles wat ik dacht te zijn, langzaam van me afgleed.

We zijn zo gewend om te vullen.

Met verhalen, verklaringen, plannen voor morgen.

Met het idee dat we iemand moeten zijn.

Dat we iets moeten betekenen.

Dat er een reden moet zijn voor ons bestaan, voor onze pijn, voor ons zoeken.

Want stel je voor dat je niets bent.

Dat er geen verhaal meer is om je aan vast te houden.

Geen identiteit om te verdedigen.

Geen houvast, geen zekerheid.

Alleen maar ruimte.

Stilte.

Dat was spannend.

Tenminste, voor mij wel.

Jarenlang probeerde ik te zijn zoals het hoorde.

Mezelf op te poetsen tot een versie die misschien wél goed genoeg was.

Maar vanbinnen bleef het knagen.

Wie ben ik eigenlijk, als ik niets meer hoef te zijn?

Wat blijft er over als ik niet meer vecht, niet meer bewijs, niet meer red?

Precies daar, in dat niets, gebeurt er iets geks.

Niet jij valt weg, maar het idee van jou.

De constructie, het verhaal, het overlevingsmechanisme.

Wat overblijft lijkt leeg.

Maar als je durft te blijven, als je niet meteen weer opvult met oude patronen, dan gebeurt er iets wonderlijks.

Die leegte ademt leven.

Ruimte. Stilte.

Een soort bodem die niet vraagt om iets te worden, maar die alles al draagt.

Ik weet nog dat ik dacht: als ik alles loslaat, val ik uit elkaar.

Maar dat gebeurde niet.

Sterker nog, ik viel niet uit elkaar. Ik viel samen. Met mezelf.

Met het leven. Er ontbrak niets.

En ja, het is spannend. Het vraagt moed om niet meteen te grijpen naar het oude verhaal.

Om te blijven in het niet-weten.

Om te voelen wat er opkomt als je niets meer hoeft te verdedigen.

Maar precies daar, in die ruimte, komt er iets terug wat je misschien al heel lang kwijt was.

Rust. Vertrouwen. Een soort thuiskomen, zonder adres, hahaha!

Misschien herken je het.

Dat verlangen om eindelijk niet meer te hoeven vechten.

Niet meer te hoeven voldoen.

Om gewoon te zijn, zonder dat je iets hoeft te bewijzen.

En misschien ben je bang dat er dan niets overblijft.

Maar wat als dat niets precies is waar alles in ligt?

Wat als je daar pas echt jezelf vindt?

Zink erin.

Laat het oude verhaal los, al is het maar voor even.

Voel de ruimte die ontstaat als je niet meer hoeft te weten wie je bent. En ontdek: er ontbreekt niets. Nooit gedaan ook.

Dat is de paradox van thuiskomen bij jezelf.

Niet door iets toe te voegen, maar door alles wat niet van jou is, te laten gaan. En te rusten in wat overblijft.

Leeg. En tegelijk vol.

Precies goed zoals het is.

Niet perfect. Wel echt.