Uitgeput vond ik mezelf terug boven de wc-pot. M’n maag had zich omgekeerd in een golf van misselijkheid. Er kwam alleen water uit. Ik was weer eens aan één of ander dieet begonnen. Met weinig calorieën. Stond in een boek. Het zoveelste. De opdracht was om naar jezelf te kijken in de spiegel. Naakt. En wat ik zag was om te walgen…
Zo worstelde ik me door jaren als jonge moeder van 3 kinderen heen. Met een opgewektheid naar de buitenwereld. En met mij ging het prima!
Periodes van streng lijnen afgewisseld met stiekeme vreetbuien. Gedachtes over eten hadden de overhand. Wat gaan we vanavond eten? Wat zal ik straks nemen? Hoeveel calorieën zitten hierin? Wat heb ik nog over? Als ik nu een mini snickertje neem dan mag ik de rest van de dag niets meer. Ach ik neem er één. Twee, drie, halve zak. Dan moet ik nog wel boodschappen doen en een nieuwe zak kopen. Anders valt het op. De lege papiertjes moffelde ik weg in de prullenbak. En met mij ging het prima.
In tijden van streng lijnen zat ik vol doorzettingsvermogen. Helemaal doorgeslagen naar de andere kant. Zo standvastig! Daar kreeg ik dan ook veel complimenten voor. Wat ben jij goed bezig. Knap hoor. En met mij ging het prima.
Grappen maakte ik ook over mezelf. Als ik ook een gebakje nam net als de rest van de visite. “Nou gezellig zeg”, zei ik dan. “Ik neem er ook één. Anders zakt straks mijn rok nog af, hahaha”. En met mij ging het prima.
In het proces van zelf ont-wikkeling kreeg ik door hoe lelijk ik tegen mezelf deed. Hoe ik mezelf, m’n lichaam, m’n denken en gevoel erover afwees.
Stapje voor stapje naar zelfaanvaarding. Opstelling na opstelling om duidelijk te krijgen waar dit gedoe nou eigenlijk vandaan kwam en waar ik nog geloofde in negatieve overtuigen over mezelf. Ik realiseerde me hoeveel onverwerkte emoties, met name uit de vrouwenlijn van zowel moeders- als vaderskant, ik met me meedroeg.
Het onverwerkte leed van al die vrouwen zichtbaar in mijn lijf.
Van misbruik tot buitengesloten worden. Van geheimen tot hysterie. Van fout in de oorlog tot heldendaden in die tijd. En al die emoties onderdrukt. En wat onderdrukt is komt in latere generaties tot uiting.
Het werd allemaal zichtbaar. Ik kon ervaren hoe helend het is om al die gevoelens toe te laten. En me niet meer verantwoordelijk te voelen voor de onbalans in het systeem. Niet meer loyaal te zijn aan de pijn van al die vrouwen. Niets meer in mezelf buiten te sluiten. Alle ‘mooie’ en ‘lelijke’ kanten aan te nemen voor hoe het is en hoe het zich aandient. Net zolang tot het is afgevoeld.
De laatste grote opstelling op dit thema deed ik 2 jaar geleden bij Stephan Hausner in Zuid-Duitsland.
Hij zei: ”Overgewicht is een symptoom van heel veel trauma en leed in jezelf en het systeem. En je kunt leven mét dit symptoom en zonder”.
En hij haalde z’n schouders erbij op.
Ja! Het inzicht viel me toe! Het leven is wat het is. Mét dikke, dunne, grote, kleine enz. lijven. NOU EN!
Het zoeken stopte. Ineens was er vrede. Vrede mét wat er is.
Een half jaar geleden was daar ineens Mabel. Mabel van den Dungen. Prachtige vrouw (ook van binnen) met een prachtig lijf. We kennen elkaar al jaren als collega’s maar voelde nooit dat wat zij doet iets voor mij is. Vasten en daarbij op maat gemaakte diëten. Octofast noemt ze het. En ik had besloten om helemaal nooit meer een dieet te volgen. En toch voelde ik, ik moet naar Mabel. Er ontstond een Ja!
Het lichaam heeft iets nodig. Voor het eerst kon ik voelen dat dit echt klopte voor mij. En dat ik kon luisteren naar wat het lichaam nodig heeft. In plaats van wat mijn denken vindt wat mijn lichaam nodig heeft.
Nogal een verschilletje.
Mabel tunede in en zette mij in beweging. Met Voeding. Op spiritueel, mentaal en fysiek niveau. Nog meer aanvaarding. Nog meer daar zijn waar er nog kwaliteiten liggen te wachten op beweging.
En die combi, vasten en een eet traject, werkt dus dit keer wel!
Ik mag ook een cheat dag af en toe. En de grap is dat ik daar niet eens behoefte aan heb. Vergeet het gewoon.
Gisteren nog wel een stukje pure chocolade genomen. Zoet! Uitgespuugd! Bleeeh! En door.
De manier waarop ik nu eet voelt niet meer als een dieet. Maar als iets wat bij dit lichaam past. Ik voel me fysiek steeds beter, behalve als het lichaam weer aan het ontgiften is, dat gaat in vlagen. Voelt soms als een lang proces maar wel helemaal oké. En wat ook zo fijn is, het is lekker helder in het hoofd.
En wat eten betreft, ik heb al ervaren dat als er niets voor mij te eten is, dat dat ook helemaal prima voelt. Dan eet ik niet. Geen gedoe meer in het hoofd En als bonus is er ook 22 kg vanaf gevallen ;
Hieronder het gesprek wat ik met Mabel hierover had
Comments