Ooit zat ik in een flow van het volgen van opleidingen, workshops en Satsangs. Heerlijk vond ik het! Ik slurpte alle nieuwe informatie op, toetste het aan wat ik op dat moment vond en dacht.
Natuurlijk met de nodige weerstand (als je weerstand ervaart zit je bij je pijnpunt 😉) En zó fijn als er weer kwartjes vielen, inzichten vielen, in wie ik echt ben…
Iedere keer weer iets nieuws…
…totdat er niets meer nieuws te ontdekken viel.
Enigszins teleurgesteld viel het inzicht dat ik mocht stoppen met zoeken.
Dat gaf zoveel innerlijke rust… je zou denken wat heerlijk! Maar daar moest ik nogal aan wennen. Ik moest zó wennen aan mezelf en met mezelf zijn… Het patroon was zoeken, onderzoeken, zoeken, onderzoeken en als dan het inzicht viel…. Wauw!
Op zich heel mooi natuurlijk. (Ik gun iedereen zo’n weg van zelfonderzoek)
Maar toch enigszins verslaafd eraan, zeg maar.
Daarna heb ik toch nog een opleiding gedaan maar die was min of meer verplicht om vergoed te blijven worden door de ziektekostenverzekeringen. Minder leuk. Maar ja. Psychosociale basiskennis. Dat is alweer 5 jaar geleden.
In augustus was ik, op aanraden van een lieve deelnemer uit mijn familieopstellingentraining (leuk galgje woord) naar een homeopaat gegaan. Voor wat fysieke dingetjes.
Er ging een hele nieuwe wereld voor me open! Wat ik niet wist is dat er niet alleen naar de klacht wordt gekeken maar naar de hele mens dus ook naar hoe iemand in elkaar steekt. En laat ik dat nou geweldig vinden! Ik dook erin en na een paar consulten bij Ries IJsseldijk was het innerlijk vuurtje weer aangewakkerd. Ik ga een opleiding doen!
Maar ja, ik zou geen opleiding meer doen. Ik heb er niet naar gezocht, het kwam op m’n pad maar dít was niet de afspraak. En zo ontstond er een nogal pijnlijke dialoog in mezelf.
Dat ging ongeveer zo:
Ik voel dat ik dit mag gaan doen. Hou eens op zeg! Je gaat helemaal NIETS meer doen. Wat denk je wat het kost! En dan al die tijd die je moet investeren! 6 Jaar! Ben je wel goed? Je bent al 56. Iedere week van Alkmaar naar Zwolle… mafkees! Zo ging het ongeveer (en dan ben ik op papier nog netjes).
Dus er ontstond oorlog van binnen. Toen ik met die verkramping een dag had rondgelopen besloot ik dit verhaal te delen met Hans. Ietwat ongemakkelijk vertelde ik mijn ervaringen en Hans riep meteen, dat moet je doen. Geweldig!
Spontaan barstte ik in huilen uit en zag hoe ik mezelf had afgewezen in dit stukje. Mezelf nog verloochende. En het maakte niet uit wat Hans er van vond (alhoewel het natuurlijk fijn is als je partner achter je staat). Wat hierin nodig was, was het uitspreken en delen van wat ik had ervaren. Dan wordt het echt gezien en doorvoeld. Dat is altijd een belangrijke stap in ieder proces. Hardop uitspreken wat je voelt en vindt. Delen wat er op je hart ligt. Wanneer dat wat je denkt en voelt volledig wordt aangenomen in gevoel komt er weer die innerlijke rust. Omdat je dan ook kan zien dat het je verhaal erover is wat pijn doet. Niet de situatie of persoon kan dat. Het is altijd je eigen verhaal erover.