Als volwassen kind hoor je, op emotioneel niveau, voor je ouders te zorgen.
Dat is wat ik heb meegekregen uit mijn familiesysteem van vaderskant. Dat is een ongeschreven 'familiewet'.
Volgens mijn vader is het de bedoeling dat ik hem bel en vraag hoe het met hem is. Andersom komt sporadisch voor.
Dit is hoe het patroon er jaren geleden uitzag: Ik was pakweg een week of twee niet langsgeweest en had ook niet gebeld. Wanneer ik dan langs ging werd er steevast gezegd, 'Leef je nog?" Waarop ik dan op venijnig antwoordde: "Heb je al een rouwkaart in de bus gehad dan?"
Gelukkig sta ik er nu anders in. Ik heb jaren geleden het inzicht gekregen dat ik niet over mijn vader ga. Wat hij doet, laat of tegen me zegt is zijn ding. En dat kan en hoef ik niet te veranderen. Als ik het nog wil veranderen heb ik nog iets nodig van hem om mezelf beter en heel te voelen. Dan wil dat hij me ziet, interesse toont en me niet afwijst. En dat wordt dan een eindeloos gevecht. Want het doet zo'n pijn om niet gezien te worden. Dat ik het niet waard ben om interesse in te tonen. Dat ik er niet toe doe en toch niets kan in zijn ogen. Daarom.
De leeftijd waarop ik bepaalde kindbehoeftes niet vervuld heb gekregen, (of wel heb gekregen maar niet binnen kunnen laten omdat de innerlijke deur al dicht was gegaan) die leeftijd is voorbij.
Niemand, maar dan ook niemand kan dit nog voor mij vervullen. M'n partner niet, m'n kinderen niet, m'n vrienden niet...
Er is er maar één die precies weet wat ik nodig heb en dat ben ik. En precies in die stukken had ik mezelf laten zitten. Als volwassene was ik deze pijn uit de weg gegaan. Heb ik niet voor het kind in mij gezorgd. Heb ik de emoties, iedere keer als ze aangeraakt/getriggerd werden door mijn vader en de pijn onderdrukt. Ik was dan ook defensief met m'n aandacht bij hem. (Projectie)
Als ik mijn pijnlijke gevoelens niet afwijs, zie ik mezelf.
Als ik interesse toon in hoe het voelt voor mij en daarbij blijf, juist als het pijnlijk voelt, dan ben ik er voor mezelf.
Als ik mijn pijn en weerstand niet afwijs maar aanneem en helemaal en totaal doorvoel, (duurt overigens maximaal 90 seconden) dan wijs ik mezelf én wat ik voel niet af. Dan heb ik m'n vader niet meer nodig om me goed te voelen. En doe ik ook niet meer hetzelfde als hij bij mij ;-) Ik word als het ware de vader en moeder voor mezelf.
Op het moment dat ik niet aanneem hoe mijn vader voelt voor mij, dan word ik zijn vader en/of moeder.
Dan zeg ik (meestal in m'n hoofd) wat hij moet doen of laten. En dát maakt mij dan als volwassene het betweterige, arogante kind die pijn vermijdend is. Ik word dan weer het kind die nu gaat compenseren wat ze toen niet kon zeggen, met een een agressieve toon en dus emotioneel onvolwassen.
Gevangen in oordelen en beter weten wat goed is voor de ander dan de ander zelf.
Wanneer ik doorvoel en m'n als kind niet gehuilde tranen alsnog huil (als kind voelde dat overweldigend, nu kan ik het prima toelaten want ik val niet uit elkaar) dán geef ik mezelf precies wat ik nodig heb. En krijg ik vrede met wat er is, liefde voor mezelf en het besef dat ik zelf verantwoordelijk ben voor hoe ik me voel. Ik noem het emotionele volwassenheid. En dat betekent in dit stuk dat ik niet verantwoordelijk ben voor hoe m'n vader zich voelt. En dat je best kan helpen als dat nodig is, maar alleen in praktische zaken. Emotioneel is het mijn zaak niet hoe mijn vader zich voelt. Ik kan het niet veranderen, hoef het niet te compenseren, me niet aan te passen, niet meer defensief zijn.
Pas dan kan ik ten opzichte van mijn vader meer op de juiste plek in het familie systeem staan. Als dochter van mijn vader, met alles wat het mij heeft gekost én gegeven.
p.s.
Bovenstaande betekent overigens niet dat je alles maar over je kant laat gaan. Het gaat erom van waaruit. Vanuit je overlevingsdeel Re-Ageer je, je bent ergens tegen.
Vanuit je volwassen deel geef je respons op de situatie en ben jezelf altijd je eerste keuze.
Lekker egoïstisch, geeft niks!
Comments