Op Facebook zag ik een filmpje van een meisje dat wordt genegeerd door haar moeder. Moeder zit onverstoorbaar op haar telefoon. En het kleine meisje zoekt de aandacht van haar moeder. Moeder blijft onverstoorbaar op haar telefoon bezig. En in het filmpje zie de machteloosheid en het verdriet van het kleine meisje. En dat raakt. Het raakt het innerlijke kind in ons. Want we weten allemaal hoe dit voelt in meer of mindere mate. En deze gevoelens hebben we liever niet. En toch herkennen we het gevoel. Wat zou er gebeuren als je deze gevoelens die je voelt, als je naar zo’n filmpje kijkt, zou áánnemen. Thuis laten komen in jezelf. De vader of moeder voor jezelf worden. Jezelf niet afwijzen. Zijn mét deze gevoelens.. En we veroordelen de moeder. Die onverstoorbaar op haar telefoon kijkt. Vroeger hadden we niet zo’n telefoon. Maar waren we druk met andere dingen die belangrijk waren op dat moment. Ik hoorde van een cliënt dat haar moeder pas aandacht had als het huishouden gedaan was. Ze mocht niet zeuren. Of als er tegen je gezegd is, als grote mensen praten houden kinderen hun mond. De voorbeelden zijn eindeloos. En kijk eens wat deze moeder jou spiegelt. Heb je wel altijd aandacht voor anderen? Kun je écht luisteren? Of ratelt er al een verhaal in je hoofd als iemand anders iets verteld? Wanneer zeg jij, eerst dit even doen voordat ik je aandacht geef? De moeder negeert het meisje. Als je het zou omdraaien zou er staan, ik negeer het meisje in mij. Is dat niet ook wáár? Negeer je de gevoelens van jezelf? En hoe pijnlijk is dat? Het is best heftig om zo’n filmpje te zien en het kan ook veel moois voor jezelf brengen. Als je écht wil kijken. Kus 💋