Ik voel me teveel…. Een golf van emotie overspoelt me. Tranen lopen over m’n wangen en ik besef de impact van deze zeer oude overtuiging, die vanuit het onderbewuste omhoog komt. En ik zie het gedrag wat deze overtuiging teweeg brengt. Over het algemeen volg ik m’n hart en intuïtie en gaat alles in een soort van flow. Maar soms voel ik me gestagneerd. Stel ik dingen uit. Sluit compromissen om het gevoel van ‘ik voel me teveel’ maar niet te hoeven voelen. Verzin smoesjes om dat wat er aan klusjes voor me ligt niet te doen. En daar ontstaat dan ook weer een ontevreden gevoel over. Lekker opgestapeld allemaal. Of ik wil het allemaal weer ‘goed’ doen en ga dan extra m’n best doen. Eigenlijk zie ik dit gedrag wel verschijnen en voel dan de verkramping in m’n lichaam. Acceptatie van dat wat er aan gedachten en gevoelens verschijnt is dan de sleutel. Er mee zijn.
Tot de grote trigger langs kwam. Bram, onze vier maanden oude Labradoodle was niet zo lekker en had al een paar keer overgegeven. Even langs de dierenarts om te checken of het niets ernstigs was. (dat was het niet) Het zorgde er wel voor dat hij behoorlijk overprikkeld was en heel druk en bijterig werd en overal in hapte met z’n scherpe tandjes. Ook in m’n kleren. Het leek wel of hij was veranderd in een Gremlin. En ik voelde aan alles dat het ook met mij te maken had. Maar kon m’n vinger er niet opleggen. ’s Avonds in bed kwamen er allerlei gedachten voorbij zoals ik ben niet de juiste persoon voor hem, hij is wel heel erg aanwezig en veel, misschien moet ie maar naar iemand anders die beter voor hem kan zorgen, ik belast mijn man Hans ook met deze drukte en dat ging zo wel een tijdje door. Enige helderheid was ver te zoeken.
De volgende morgen spreek ik al deze dingen uit naar Hans en droog zegt hij: “hoe zit het ook al weer met die spiegels ?” Verbijsterd kijk ik hem aan. Natuurlijk! Hoe kan ik dat nou niet gezien hebben? Zo hevig dus geïdentificeerd met deze overtuiging. Zacht mompel ik voor me uit, Bram is niet teveel, ík voel me teveel. De emoties krijgen nu de vrije loop. En in de loop van de dag doorzie ik het allemaal. Het gedrag, het denken, de gevoelens erover. En wordt het steeds ruimer en lichter. Ik zie het kleine meisje die met al deze gevoelens helemaal niet kon dealen en hoe deze gevoelens langzamerhand onderdrukt zijn. In gedachten zeg ik tegen de kleine dat ze niet teveel kán zijn. Want ze is er toch al? De overtuiging is doorzien en heeft z’n kracht verloren. En Bram? Hij is al een stuk rustiger. Wat een prachtige spiegel! #coachhondinwording
