2 Jaar en - 30 kg later

Het begon eigenlijk niet met een getal op de weegschaal in de badkamer, maar met die andere weegschaal. Die in mijn hoofd.

Elke dag opnieuw afwegen: ben ik goed genoeg? Ben ik te veel, te weinig, te aanwezig, te zacht, te hard?

Altijd dat knagende gevoel: als ik maar dunner ben, val ik misschien minder op. Misschien houden ze dan meer van me. Misschien hou ik dan meer van mezelf.

Ik was veertien.

Veel te jong om te weten dat je niet te repareren bent. Dat er niets mis is met je lijf, alleen met wat je gelooft over jezelf. Maar dat wist ik toen nog niet. Dus toen begon het lijnen.

Eten afwegen, gedachten afwegen, mezelf afwegen.

En stiekem hopen dat het ooit genoeg zou zijn.

Het werd een gewoonte. Allemaal onbewuste patronen.

Een manier om niet te voelen wat eronder lag. Want zolang ik bezig was met calorieën, hoefde ik niet te voelen dat ik me leeg voelde. Of alleen. Of niet gezien. Als je me vraagt welk dieet ik niet heb gedaan zou ik het antwoord niet weten. Zelfs een maagballon heb ik ooit laten plaatsen. ( Dat ding moest er weer uit na 8 maanden) En ja hoor, daar val je lekker mee af. Maar de werkelijke oorzaken los je niet op.

Handig eigenlijk, zo’n lijf dat alles voor je opvangt. Tot het niet meer werkt.

Jaren later kwam ik in aanraking met opstellingen.

Laag voor laag mocht ik afpellen: bescherming, schaamte, verdriet.

Ik ontdekte hoe ik loyaal was aan vrouwen uit mijn systeem, ook die vrouw die ik nooit gekend heb, maar wiens pijn ik droeg in mijn lichaam.

Het werd zichtbaar. Pijnlijk. En helend.

Langzaam zag ik in hoe het gewicht me ooit geholpen heeft.

Hoe het me beschermde tegen afwijzing, geweld, tegen vrouwzijn, voelen, tegen mezelf.

Maar ik merkte ook hoe het me nu gevangen hield.

En ergens in mij klonk een stem: niet meer nodig.

Dus begon ik los te laten. Niet in één keer en zeker niet zonder niet zonder strijd.

Het ging met vallen en opstaan. Met huilen, met lachen, met terugvallen en weer opstaan.

Totdat Mabel weer op mn pad kwam en intuitief wist ik dat zij me nog iets kon leren.

Niet de zoveelste dieetgoeroe, maar iemand die luisterde naar wat mijn lijf nodig had. Niet naar wat mijn hoofd vond.

Geen wilskracht, geen regels, geen verboden.

Maar afstemming. Leren luisteren. Wat heb je nu nodig? Wat voelt kloppend?

En ineens werd het niet meer zwaar. Letterlijk en figuurlijk.

Twee jaar later en 30 kilo lichter.

Maar vooral nog meer vrij.

Niet alleen in mijn lijf, maar ook in mijn hoofd. In mijn leven.

Alsof ik eindelijk ruimte mocht innemen. Niet omdat ik dunner was, maar omdat ik mezelf niet meer hoefde te verstoppen.

Ik weet hoe het voelt. Hoe diep het zit.

Hoe het niet over eten gaat, maar over alles wat je niet wilt voelen en wil compenseren.

Over alles wat je draagt voor een ander.

Over alles wat je niet van jezelf mag zijn.

Overgewicht is een symptoom van iets anders.

Daarom begeleid ik binnenkort opstellingen rondom gewicht.

Niet om je te fixen of te helen. Niet om je te laten afvallen.

Maar om samen te kijken naar de laag eronder.

Wat wil er gezien worden?

Wat mag je loslaten?

Wat mag je eindelijk aannemen als van jou?

Als jij voelt dat het tijd is om niet langer te vechten met jezelf, maar te luisteren naar wat je lijf je wil vertellen, ben je welkom.

Het gaat niet om die dertig kilo, maar om thuiskomen in jezelf.

Zoals je nu bent. Niet pas als het beter voelt, niet als het lijf voldoet aan een plaatje,

maar nu al, met alles wat er is.

Omdat je niets hoeft te worden.

Omdat je al goed bent.

Altijd al geweest.