De vraag die ik mezelf voortdurend stel is, heb ik lief of heb ik nodig? Als ik denk iets nodig te hebben of ik voel een verlangen, ben ik bezig met wat ik kan krijgen. En er is natuurlijk niets mis met een verlangen. maar verlangen kan nooit liefde zijn. Eigenlijk ervaar je dan een gebrek aan liefde en vraag je de ander jou die liefde te geven. En als je dan niet krijgt wat je denkt nodig te hebben zoek je wel andere manieren om het verlangen vervuld te zien. Zoals spullen kopen die je niet echt nodig hebt, teveel eten, seks drugs en rock and roll zeg maar. Of je gaat je verlangen negeren en heel hard werken en misschien ziet die ander dan wel hoe goed je je best doet en denk je (onbewust) op die manier je beter te voelen. De dingen die je doet in je leven staan dan in het teken van wat kan ik hebben om mezelf beter te voelen. Een paar jaar geleden woonden Hans (mijn partner) ik in een flat met een glaspui van tien meter breed. Heerlijk uitzicht natuurlijk. Maar dan moet je wel schone ramen hebben anders zie je nog niets. En als ik érgens een hekel aan had was het wel ramen lappen. Op een mooie zomerse avond zaten we lekker op het balkon met een glaasje wijn en in plaats van te genieten zat ik me te ergeren aan de vieze niet schone ramen. Weet je wat? zei Hans, ik ben overmorgen vrij en dan doe ik dat wel. Zo klaar. Ok, fijn en de ergernis verdween. De volgende dag zei mijn afspraak af en ik was onverwacht een dagje vrij. Heerlijk een dag voor mezelf! Wat zal ik eens gaan doen? Misschien wel helemaal niets! Of lekker naar het strand met een boek en ik kon nog wel tien dingen verzinnen. Óf ik ga die ramen wassen. En dat deed ik dus. Pfff zo klaar zei Hans nog. Nou dat viel vies tegen. Want de planten in potten moesten allemaal opzij en daar kwam natuurlijk ook een hoop rommel van af dus meteen maar het hele balkon gesopt. Afijn, ik was de hele dag bezig. Maar het resultaat mocht er zijn! Fijn, dacht ik liefdevol, dan hoeft Hans het morgen niet te doen op zijn vrije dag. En Hans kwam thuis, gaf me een kus, vroeg wat we gingen eten, nam wat te drinken en vertelde over wat hij had beleefd die dag. Maar ik kon m`n aandacht er niet zo bij houden. Ik werd een beetje onrustig, keek nog eens naar m`n schone balkon en ramen en vroeg me af waarom hij er niets over zei. Hans ziet normaal gesproken alles, zelfs als ik een fotolijstje verplaats. Toen hij vroeg naar mijn dag was ik geneigd om te snauwen of ie dat dan niet had gezien. En toen ik dat dacht en (gelukkig) niet had gezegd, schrok ik als het ware wakker. Ik heb die ramen helemaal niet gedaan omdat het dan weer schoon is, ik heb het gedaan omdat ik verwachtte dat Hans dan zou zeggen hoe lief hij me vond, dat ik een goede huisvrouw ben en hoe fijn het is dat hij het niet hoefde te doen. Ik deed het alleen maar om mijn behoefte en verlangen naar goedkeuring en bevestiging te vervullen. Om aardig te worden gevonden. Om mijn verlatingsangst te maskeren. Dikke tranen kwamen er omhoog. Ik was niet trouw geweest aan mezelf, ik had mezelf weggegeven en Hans had er niet eens om gevraagd. En toen kon ik het gevoel van verlangen helemaal toelaten en het er laten zijn. En weet je wat de grote grap was? Hans zei toen, oh ja, ik vergeet helemaal te zeggen dat je de ramen hebt gedaan! Fijn hoor, ik zag het al toen ik binnenkwam.... Dus toen ik mijn verlangen kon herkennen en doorvoelen, verdween de verwachting. Ik had mijn excuses aangeboden voor de verwachtingen die ik bij hem had neergelegd. Want dat was natuurlijk niet eerlijk. Ik ben de enige die verantwoordelijk is voor hoe ik me voel! Wanneer ik lief heb ga ik als vanzelf uitdelen, mezelf delen, geven. Onvoorwaardelijk, zonder voorwaarden. Dan ga ik niet zitten wachten op een complimentje, dan doe ik de dingen omdat ik voel dat ik ze wil doen, zonder me druk te maken over wat mijn hoofd me allemaal verteld. Dan komt de nadruk te liggen op geven, op overvloed. Dan doe ik de dingen met liefde, gewoon omdat ik ze doe, zonder dubbele agenda`s, maskers en beschermingmechanisme`s. Dan hoef ik er niets voor terug te hebben. Dan ben ik gewoon.