Kansloos! Vechten tegen de realiteit

Stel je voor: het regent. Niet zo’n gezellig miezerbuitje, maar van die dikke druppels die meteen overal doorheen slaan. Je hebt net je haar gedaan. Je had jezelf een dagje strand beloofd. Of je staat op het punt om op de fiets te stappen, want ja, je had bedacht dat het vandaag eindelijk eens meezit.

En dan begint het. Mopperstand aan. Serieus? Nu? Waarom nou precies nu? Je voelt het al borrelen. Irritatie. Onmacht. Alsof de regen speciaal voor jou is gekomen om je dag te verpesten.

Ik ken dat nog wel. Dat gevecht met de realiteit. Alsof je met je vuisten tegen de lucht kunt slaan en het water weer terug de wolken in kunt duwen. Kansloos. Maar toch, ergens in mij bleef dat kind staan stampvoeten. Dit wil ik niet. Dit mag niet. Dit hoort niet.

En dan, als je een beetje geluk hebt, word je je ervan bewust. Je ziet jezelf mopperen. Je weet: ik ga dit niet winnen. De regen trekt zich niks aan van mijn stemming. Die valt gewoon. Onverstoorbaar. Onaangedaan. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En dat is het natuurlijk ook.

Dus dan komt het volgende stadium. Je probeert het te accepteren. Oké, het regent. Het mag er zijn. Ik accepteer dat het regent. Je zegt het misschien zelfs hardop, alsof je daarmee iets verandert aan de situatie.

Maar wtf, hoezo dan? Die regen ís er al! Die heeft mijn toestemming niet nodig! Alsof het universum even op mij wacht tot ik zeg: ja hoor, nu mag het regenen. Hahaha! Of ik het nu accepteer of niet, het regent gewoon. Punt.

En vervang het woord regen eens door het woord verdriet. Of tranen. Of gevoel. Het werkt precies hetzelfde.

Je kunt stampvoeten. Mopperen. Proberen het weg te duwen. Je kunt jezelf voorhouden dat je het accepteert, omdat dat zo lekker spiritueel klinkt. Maar ondertussen… het ís er al. Dat gevoel. Die pijn. Die tranen. Ze vragen niet om jouw goedkeuring. Ze komen gewoon. Net als de regen.

En misschien is dat wel het enige wat er nodig is. Zien dat het er is. Zonder gevecht. Zonder toestemming. Zonder jezelf wijs te maken dat je het onder controle hebt. En ook zonder er een mooi verhaal van te maken.

Want uiteindelijk, als je ophoudt met vechten, merk je dat het vanzelf weer droog wordt.

Dus de volgende keer dat het regent, buiten, of in jezelf, kijk eens of je gewoon kunt opmerken: het is er. Punt. Meer niet.

En dat is genoeg.