Je leeft het leven niet. Het leven leeft jou.

Soms voel ik mezelf meebewegen in het verhaal van de ander, alsof ik er meteen iets mee moet.

Dan re-ageer ik: ik doe iets terug, ik ga ertegenin, zit meteen te vergelijken ook.

Het is een reflex, een oud mechanisme dat ooit nodig was om te overleven.

Maar als ik even wacht, ontstaat er ruimte en in die ruimte kan ik kiezen.

Geef ik een respons vanuit mijn gezonde zijn, of laat ik het gewoon voorbijgaan?

Want ik hoef me niet te bemoeien met wat de ander doet of laat.

Ik trek me niet terug, ik doe de deur ook niet dicht.

Ik blijf open en aanwezig, maar zonder mee te bewegen met de ander.

Dan ben ik er wel, maar niet als degene die moet oplossen, invullen of verklaren of het beter te weten. Of om er helemaal mee eens te zijn en te vervloeien.

Alles beweegt vanzelf, ook zonder dat ik er iets mee doe, want zo belangrijk ben ik niet.

En misschien is dit wel wat echt luisteren is:

luisteren zonder bemoeien, zonder invullen,

waar het ik-idee vanzelf verder oplost.