Wat als je wél wat te zeggen hebt..

Ken je dat? Dat je iets te zeggen hebt, iets wat eigenlijk uit je mond wil rollen, maar je slikt het in. Je voelt het borrelen, het ligt op je tong, maar je houdt je stil. Want stel je voor dat je iemand kwetst. Of dat ze je raar aankijken. Of, nog erger, dat ze je negeren.

Als kind was ik daar een ster in. Grote mensen praten, kleine kinderen hebben niets te zeggen. Of: hou jij je mond maar, wat weet jij er nou van. Het was niet eens dat ik niets te zeggen had. Ik had genoeg te zeggen. Maar ergens onderweg leerde ik dat mijn woorden gevaarlijk waren. Dat er risico zat aan mezelf laten horen. Dus hield ik me in. Ik wilde erbij horen. Niet afgewezen worden. Niet dat iemand boos op me werd, of verdrietig.

En dat patroon, dat neem je gewoon mee. Zonder dat je het doorhebt. Opeens ben je volwassen en zit je in een vergadering, of aan de keukentafel, en voel je weer die oude spanning. Zal ik het zeggen? Of toch maar niet? Je lacht het weg, maakt een grapje, of je zwijgt. En met jou gaat het prima. Toch?

Tot ik doorhad dat het niet het kind in mij was die nu bang was, maar het verhaal dat ik mezelf bleef vertellen. Dat ik dacht dat ik nog steeds afhankelijk was van de goedkeuring van anderen. Dat ik nog steeds moest zorgen dat niemand zich ongemakkelijk voelde. Maar weet je? Als je blijft zwijgen, als je jezelf blijft inhouden, dan doet dat pijn. Dan daalt je eigenwaarde, elke keer een beetje meer. Je raakt verder van jezelf verwijderd.

Het keerpunt kwam toen ik zag: ik mag zeggen wat ik te zeggen heb. Niet omdat het altijd makkelijk is, maar omdat het klopt.

Er was een opstelling voor nodig om me daar bewust van te worden, Omdat ik mezelf niet langer wilde verliezen in het belang van de ander. En ja, soms vindt iemand daar wat van. Maar dat is niet mijn verantwoordelijkheid meer. Mijn verantwoordelijkheid is trouw zijn aan mezelf.

Herken jij dat? Dat je je woorden inslikt uit angst voor afwijzing? Wat zou er gebeuren als je vandaag wél zegt wat je te zeggen hebt?