Het verschil tussen gevoel en intuïtie

Het duurde even voordat ik het verschil echt kon voelen.

Gevoel en intuïtie, twee woorden die ik jarenlang door elkaar haalde.

Of eigenlijk, ik dacht dat alles wat ik voelde, waar was.

Dat als mijn buik samentrok, of mijn hart op hol sloeg, dat dat dan mijn waarheid was.

Dat ik daarnaar moest luisteren.

Tot ik merkte dat mijn gevoel me soms alle kanten op slingerde.

De ene dag was ik vol vuur en enthousiasme, de volgende dag twijfelde ik aan alles.

Dan weer dacht ik, ja, dit moet ik doen,

om een uur later te denken, nee, toch niet.

Herkenbaar?

Gevoel is vaak luid.

Het trekt aan je.

Het wil iets, of juist niet.

Het is gekleurd door alles wat je hebt meegemaakt,

herinneringen, oude pijn, verlangens, angsten.

Soms is het net een kind dat zijn zin wil,

of een stemmetje dat zegt, pas op, straks gaat het mis.

Intuïtie is anders.

Stil, helder. Een weten.

Geen drama, geen verhalen, geen mitsen en maren.

Het is een weten dat zomaar opkomt, zonder uitleg.

Alsof er diep van binnen iets zegt, dit klopt.

Punt.

Het verschil is subtiel, maar voelbaar,

als je erin oefent.

Gevoel zegt, ik wil dit wel of niet, want…

Intuïtie zegt, dit klopt.

Gevoel kan twijfelen,

intuïtie niet.

Gevoel neemt je mee in verhalen, in het hoofd, in het lijf.

Intuïtie is woordeloos, helder,

soms zo simpel dat je het bijna mist.

En het gekke is, je herkent intuïtie vaak pas achteraf.

Dat je denkt, ik wist het eigenlijk al,

maar ik luisterde niet.

Of ik dacht, dat kan toch niet zo eenvoudig zijn?

In het begeleiden van anderen, zeker als je werkt met opstellingen, is dit verschil essentieel.

Want als je werkt vanuit alleen gevoel, neem je je eigen verhalen mee het veld in.

Je raakt verstrikt in wat van jou is en wat van de ander.

Je reageert vanuit oude patronen, uit loyaliteit, uit angst om niet goed genoeg te zijn.

En dat voelt de cliënt. Altijd.

Maar als je leert te zakken in jezelf, voorbij het lawaai van gevoel,

en je durft te wachten tot het stil wordt vanbinnen,

dan kan intuïtie opkomen.

Dan voel je, dit klopt.

Dan hoef je niks te bewijzen, niks te fixen, niks te spelen.

Je bent er,

en dat is genoeg.

Het vraagt oefening,

geduld,

en vooral, bereidheid om jezelf te ontmoeten, precies waar je bent.

Met al je gevoelens, je twijfels, je verhalen.

En dan, op een dag, is er ineens die stille helderheid.

Dat innerlijk weten.

En je voelt, nu klopt het.

Dat is waar het om draait in echt begeleiderschap.

Niet weten hoe het moet, maar weten wie je bent,

en durven vertrouwen op die stille stem vanbinnen.

Want die weet de weg. Altijd.